“Je klinkt te slim om Latina te zijn,” zei hij voordat hij een slok van zijn bier nam.
Het was niet de eerste keer dat ik zoiets neerbuigends als dit hoorde, maar dat weerhield me er niet van een verbaasd gezicht te trekken. Ik schuifelde ongemakkelijk en keek de andere kant op terwijl ik zachtjes zei: “Nou, dat ben ik. Ik ben Mexicaans-Amerikaans, eigenlijk.” Ik maakte een excuus en liep naar de veranda van de bar, terug naar mijn vrienden, terwijl hij daar stond en zich afgewezen voelde, maar niet in verlegenheid gebracht voor wat hij had gezegd.
Ik heb me altijd gevleid gevoeld als iemand mijn slimheid en gevoel voor humor complimenteerde, behalve als ze voortkwamen uit kleurisme.
Een Latina met een lichte huidskleur is een achtbaan voor me geweest. Terwijl ik verlangde naar de donkere, honingzoete huid van mijn nicht, leerde ik mijn blekere huid te waarderen … sproeten, aderen, en al. Ik heb ook moeten leren dat ik, omdat mijn huid blanker is, minder snel geassocieerd word met negatieve stereotypen over Mexicaans-Amerikanen.
Watch This!
Pop Quiz
In de 26 jaar dat ik nu leef, heb ik bijna nooit discriminatie of bevooroordeelde opmerkingen over mijn achtergrond meegemaakt. In feite heb ik meer kleurlingenhaat ervaren vanuit de Latino-gemeenschap, waarbij ik er vaak van werd beschuldigd “witgewassen” te zijn door klasgenoten op de middelbare school.
Tot de universiteit begon ik meer complimenten te horen, waarin ik werd geprezen omdat ik blank was door mijn manier van spreken en kleden.
Ooit zat ik op de bruiloft van een vriendin naast een jonge Latina die in de war was omdat op mijn naamplaatje “Rivera” stond.”
“Wacht, ben je Mexicaans?” vroeg ze.
“Ja, ik heet Natalie Rivera.”
“Dat zou ik nooit geraden hebben! Je lijkt zo stijlvol en slim!” zei ze met een lach.
Ik vond het niet zo grappig, maar ik grinnikte vriendelijk en veranderde van onderwerp door haar te vragen hoe ze het bruidspaar kende. Terwijl ze sprak, kon ik niet helpen, maar voelde me teleurgesteld – teleurgesteld dat ze nam aan dat ik niet Latina vanwege de manier waarop ik mezelf gedragen, en schuldgevoel voor het gevoel gevleid.
Hoe vaak hebben we ons niet opgelucht gevoeld als iemand ons niet met stereotypen associeert? Hoe vaak heb je niet gedacht, “Ik ben niet zo’n soort blank. Ik ben zo’n soort blanke.”
Sommigen van ons hebben deze mentaliteit in ons verankerd omdat we alleen zijn blootgesteld aan colorisme, of het nu via een televisietoestel is of “onschuldige” opmerkingen als: “Je ziet er blank uit.”
We voegen brandstof toe aan het vuur door mensen in onze eigen gemeenschap in categorieën te hoksen, soms zonder het zelf te weten. In plaats van onszelf in te delen, moeten we erkennen dat niet elke gemeenschap er hetzelfde uitziet, hetzelfde spreekt of zelfs hetzelfde gekleed gaat. Ras zal nooit in één tint bestaan; er zal nooit één pasklare oplossing zijn. Dus geef het toe, maak deel uit van een gemeenschap, en – het allerbelangrijkste – wees trots op je afkomst.