Ik wil gewoon met rust gelaten worden.
Ik herinner me nog heel levendig de eerste keer dat ik dit tegen mijn man zei. Uiteraard was het POST baby. Vóór de baby (en vóór de zwangerschap) wilde ik alle knuffels, kusjes en liefde, maar na de baby ben ik anders.
Vaak denk ik dat het deels komt doordat ik moe ben. Ik vraag me af of ik de tijd, energie en passie heb die ik ooit had, en hoe ik dat aan mijn man kan doorgeven, die naar hetzelfde verlangt als ik…seks.
Langzamerhand realiseer ik me dat ik gewoon één minuut, één uur, heel even met rust gelaten wil worden.
Geen baby die aan me zuigt, om me zeurt, of me de hele tijd nodig heeft.
Ik wil mijn borsten terug en niet de oneindige behoefte voelen om mijn zoon te voeden als hij wakker wordt en soms zelfs om hem in slaap te brengen.
Ik schop ’s avonds de voeten van mijn man weg als hij probeert te knuffelen omdat ik voor één keer gewoon onaangeroerd wil blijven. Ik heb de hele dag groezelige kleine pootjes op me. Kan ik niet gewoon met rust gelaten worden? Ik heb de eerste vier maanden van mijn zoon alleen willen zijn tijdens bedtijd.
Er wordt aanbevolen dat baby’s tot 6 maanden+ in je kamer blijven, en we kunnen niet eens vrijen met de hond in de kamer, laat staan met een kleine baby die met één oog open slaapt.
Op een nacht, toen mijn man naast me lag, zuchtend na weer een mislukte poging tot knuffelen, zocht ik op waarom ik zo was. Ben ik de enige vrouw die alleen wil zijn? Ben ik de enige die haar zin in seks heeft verloren? Is ons seksleven voorgoed voorbij omdat ik gewoon “met rust gelaten” wil worden?
Het blijkt dat veel zogende moeders zich zo voelen. Gedeeltelijk omdat we in feite niet veel tijd voor onszelf hebben. Als je borstvoeding geeft, gaat veel van je tijd, energie en moeite zitten in het voeden van je kind. Je lichaam wordt er moe van, en je voelt je niet zo opgewonden om ’s nachts door je man te worden verwend. Eerlijk gezegd is gewoon daar liggen zelfs al te veel.
Dus, langzaam begon ik weer dingen voor mezelf te doen. Ik begon tijd voor mezelf te nemen, al was het maar 5 minuten opgesloten in mijn slaapkamer met mijn ogen dicht. Ik begon weer te sporten, soms met de baby in de buurt, maar meestal in mijn eentje. Ik maakte tijd om weer te koken, de maaltijden waar ik ooit van hield nieuw leven in te blazen en recepten opnieuw te maken waar ik naar verlangde, maar geen tijd had om ze na te maken.
En weet je wat, ik dacht dat als ik tijd kan maken om te sporten, te koken, schoon te maken… alles wat je volgens de “maatschappij” moet doen om een goede echtgenote te zijn, ik ook tijd kan maken om te vrijen en opnieuw contact te maken met mijn man.
Ik zal de eerste zijn om te zeggen dat het niet meer is zoals vroeger, want er komt veel planning bij kijken.
Condooms zijn op strategische plaatsen in huis verstopt. We timen interacties met baby dutjes en zeggen soms “ja” als ik liever gewoon op de bank zou zitten en… je raadt het al… ALLEEN gelaten zou worden.
Ik leer langzaam dat na de baby, het voeden van een huwelijk belangrijker is dan het vroeger was. Het kost meer tijd en moeite, maar het is de zoetste vreugde om “alleen gelaten” met de liefde van mijn leven, al was het maar voor een moment.