Ik heb nog nooit een telegram ontvangen. Dit besef, toen het onlangs bij me opkwam, gaf me een onverklaarbaar nostalgisch gevoel.
Er zijn immers genoeg technologische rituelen waaraan ik nog nooit heb deelgenomen. Ik heb geen daguerreotypie genomen, of een telefoniste gevraagd me door te verbinden met een telefoonnummer met letters erin, of een Victrola aangestoken voor wat zoete deuntjes op de ole phonograph.
Ik ben opgegroeid in een tijdperk waarin cassettebandjes, faxmachines en interlokale telefoongesprekken plaats maakten voor cd’s, e-mails en mobiele telefoons – om vervolgens te worden verdrongen door mp3’s, chatplatforms en smartphones. Ik schrijf nog steeds brieven. Ik zal bevestigen noch ontkennen dat ik door een vinyl fase ben gegaan.
Maar telegrammen! Ik had er een kunnen sturen. En ik heb ze niet gezocht tot het te laat was. Western Union sloot zijn telegrafiedienst een decennium geleden. (“De laatste 10 telegrammen bevatten verjaardagswensen, condoleances bij de dood van een geliefde, kennisgeving van een noodgeval, en verschillende mensen die probeerden de laatste te zijn om een telegram te versturen,” meldde de Associated Press over de sluiting in 2006). Tegenwoordig is het bijna onmogelijk – het kan eigenlijk onmogelijk zijn – om er een te verzenden in de Verenigde Staten, zelfs als je het probeert.
Ik heb het geprobeerd.
Het verzenden van een telegram in 2016 is niet wat het was in de jaren 1850, of zelfs in de jaren 1950 voor die kwestie.
Wat het was, in het begin, was verbazingwekkend. De telegraaf betekende dat menselijke communicatie, voor de allereerste keer, sneller kon gaan dan mensen een bericht van de ene plaats naar de andere konden brengen. Een draad was sneller dan een pony of een boot. Het was, voor alle praktische doeleinden, ogenblikkelijk. “Er rest de uitvinding niets anders meer dan het nieuws te ontdekken voordat het plaatsvindt,” verklaarde een verslaggever van de New-York Herald in 1844 over de telegraaf.
More Stories
Zoals in de grote geschiedenis van de technologische zuurpruimerij, was niet iedereen verblind. De New York Times noemde de telegraaf in 1858 “onbeduidend en armzalig”, en ook “oppervlakkig, plotseling, ongenuanceerd, te snel voor de waarheid”. De schrijver en cultuurcriticus Matthew Arnold noemde de transatlantische telegraaf in 1903 “dat grote touw, met aan elk uiteinde een Filistijn die inutilities spreekt!”
Op dat moment was de telegraaf zowel ingeburgerd als vanzelfsprekend. De vroegste elektrische telegraafsystemen bestonden uit genummerde naalden op een bord die, wanneer een transmissie binnenkwam, de overeenkomstige letters van het alfabet aanwezen. Een dergelijk apparaat, langs de Great Western Railway van Groot-Brittannië, werd in 1838 de eerste commerciële telegraaf ter wereld.
De telegraaf die in de Verenigde Staten de norm stelde, was een elektrisch apparaat dat Samuel Morse rond dezelfde tijd ontwikkelde; een systeem dat elektrische signalen uitzond die vervolgens door een menselijke ontvanger werden geïnterpreteerd en met de hand werden geschreven. Tegen de jaren 1850 werd een systeem ingevoerd dat telegrammen automatisch afdrukte, maar er waren nog steeds mensen nodig om het bericht te helpen verzenden. In de jaren 1930, dat deel van het proces werd geautomatiseerd, ook.
Vandaag, ga je online als je wilt om er een te sturen, die, zeker, is waar je heen gaat voor in principe alles wat je wilt doen in 2016.
Eerst probeerde ik iTelegram. Het kostte $ 18,95 en zou drie tot vijf werkdagen duren om een bericht af te leveren bij mijn redacteur, Ross, in de redactiekamer van The Atlantic in Washington, D.C. Het bedrijf zegt op zijn website dat het enkele van de oude netwerken exploiteert, zoals die van Western Union, die vroeger belangrijke spelers waren in het telegramspel. Het bedrijf benadrukt het vernieuwende aspect en stelt voor een telegram te gebruiken als aandenken aan iemands trouwdag, bijvoorbeeld. Het zet ook in op nostalgie. “De slimme manier om een belangrijke boodschap te versturen sinds 1844.” Wereldwijde levering gegarandeerd!
Welp.
Drie weken gingen voorbij, en mijn telegram was nog steeds niet aangekomen. Mijn Slack-berichten (het moderne equivalent van een telegram, neem ik aan) aan Ross gingen van: “Hou je ogen open voor een telegram!” naar “Heb je mijn telegram ooit gekregen?” naar “Nog steeds geen teken van het telegram!?” naar “telegrammen, niet zo indrukwekkend, eigenlijk.”
Ik verzocht om terugbetaling.
Daarna probeerde ik Telegram Stop. Het kostte $29.65 en beloofde levering binnen vier tot acht werkdagen. Acht werkdagen gingen voorbij. Nog steeds geen telegram. Het werd blijkbaar naar Washington gestuurd vanuit Melbourne, Australië. Maar Telegram Stop – die mij verzekerde “zeer bezorgd” te zijn over het “zeer teleurstellende” nieuws van de verdwijning van mijn telegram – wist niet wat er gebeurd was.
“Telegram Stop vertrouwt op de diensten van Standard International Postal Networks voor de bezorging,” luidde de e-mail die ik ontving. “Om onvoorziene redenen is de bezorging via de USPS vertraagd.”
Wat eigenlijk grappig is, want het blijkt – en ik had dit eerder moeten waarderen, dat weet ik – dat ik helemaal geen telegram aan het versturen was. Ik verstuurde blijkbaar een brief die eruitzag als een telegram, eerst via het Internet en daarna via de post. Wat ik, omdat ik al een digitale preview van het telegram had ontvangen toen ik het bestelde, gewoon had kunnen e-mailen, of sms’en, of op Facebook had kunnen zetten, of, je weet wel, op internet had kunnen publiceren in een artikel voor The Atlantic. (Adrienne LaFrance)
Mijn bericht bevat natuurlijk wat oude telegramhumor. (De aanhef is eigenlijk een telefoongrap.) “What hath god wrought,” is wat Morse in 1844 uitzond over een experimentele lijn van Washington naar Baltimore, en wat algemeen wordt gevierd als het eerste telegrafische bericht in de V.S. Deze woorden werden, volgens talrijke 19e-eeuwse verslagen, aan Morse voorgesteld door Annie Ellsworth, de jonge dochter van de federale patentencommissaris. Annie kreeg het idee van haar moeder. (De regel komt oorspronkelijk uit het Boek Numeri van het Oude Testament.)
Hier is, volgens een Morse-code vertaling website, hoe het oorspronkelijke bericht eruit zou hebben gezien in Morse-code:
.– …. .- – / …. .- – …. / –. — -.. / .– .-. — ..- –. ….
En hier is de originele papieren transmissie-met het bericht met de hand getranscribeerd, hoewel moeilijk te lezen- bewaard door de Library of Congress:
Hier is een close-up:
Een merkwaardige voetnoot: er zijn verspreide verslagen die beweren dat er eerder telegrafische berichten door Morse werden verzonden. In een artikel in de New York Times uit 1923 wordt een man geciteerd die, onder verwijzing naar een anonieme bron, beweert dat het echte eerste bericht in de buurt van Washington Square Park werd verzonden, via een draad van het ene klaslokaal van de New York University naar het andere, en dat het luidde: “Attentie: Het universum. door republieken en koninkrijken rechter wiel.”
Het meeste hiervan, moet ik toegeven, komt me vreemd voor. (En niet alleen omdat ik geen idee heb waar die vermeende missive naar verwijst, anders dan het feit dat het voorkomt in een editie van 1823 van de Niles Register, een populair 19de-eeuws nieuwsblad, als onderdeel van een al even verbijsterend manuscript). Ik realiseer me dat hoe meer ik over telegrammen nadenk, hoe meer ik over ze te weten kom, hoe vreemder ze voor me zijn.
Ik weet niet hoe een telegram klonk als het aankwam, of hoe het papier aanvoelde in iemands handen. Ik vraag me af hoe het was voor journalisten die hun verhalen per telegram verstuurden. Ik kan morsecode niet lezen zonder de hulp van een online vertaler. Dit zijn details waarover je kunt lezen, maar die je nooit echt kent zonder ze te hebben meegemaakt – zoals ik nog steeds de kreet van een inbelmodem in mijn hoofd kan horen als ik erover nadenk, of het gezang van de klassieke ringtone van Nokia.
Alles wat een andere manier is om te zeggen: Het doet er niet echt toe of ik nul of één telegram in mijn leven heb verzonden. De gereedschappen die kenmerkend zijn voor iemands tijd en plaats in de technologische geschiedenis zijn de gereedschappen die een persoon daadwerkelijk gebruikt, de technologieën waarop zo zwaar wordt vertrouwd dat ze als een verlengstuk van zichzelf kunnen aanvoelen. Dit is een deel van de manier waarop technologie een cultuur kan definiëren, en waarom je soms vergeet dat het ding dat je gebruikt überhaupt technologie is. Totdat, uiteindelijk, onvermijdelijk, de technologie zo goed als vergeten is.