Hypoaldosteronisme, abnormaal lage serumspiegels van aldosteron, een steroïdhormoon dat door de bijnier wordt afgescheiden. Hypoaldosteronisme ontstaat bijna altijd als gevolg van aandoeningen waarbij de bijnieren worden vernietigd. Er bestaat echter een ziekte waarbij defecte aldosteronsynthese en -secretie vanuit de zona glomerulosa in de bijnier optreedt in aanwezigheid van een verder normale bijnierschorsfunctie.
Een geïsoleerd tekort aan aldosteron leidt tot lage serumnatriumconcentraties (hyponatriëmie), verminderd extracellulair (inclusief plasma) volume, en hoge serumkaliumconcentraties (hyperkaliëmie). Deze biochemische veranderingen veroorzaken zwakte, posturale hypotensie (een daling van de bloeddruk bij het opstaan), zoutnood en hartblok, wat fataal kan zijn. Hypoaldosteronisme gaat vaak gepaard met een milde tot matige nierziekte, vooral bij patiënten met diabetes mellitus. Onder normale omstandigheden scheiden de nieren een enzym af, renine genaamd, dat inwerkt op een stof in het bloed, angiotensinogeen genaamd, om angiotensine II te produceren, een peptide dat de aldosteron-afscheiding door de bijnier stimuleert. Bij patiënten met diabetes mellitus wordt hypoaldosteronisme echter veroorzaakt door een gebrekkige productie van renine door de nieren, wat leidt tot een verminderde productie van angiotensine II en daardoor een verminderde afscheiding van aldosteron.
Andere oorzaken van hypoaldosteronisme zijn zeldzaam en zijn voornamelijk het gevolg van enzymatische defecten in de synthese van aldosteron en resistentie van de nieren tegen de werking van aldosteron. Bij patiënten met hypoaldosteronisme door deze oorzaken is de renineproductie door de nieren verhoogd. De behandeling van hypoaldosteronisme bestaat uit de toediening van zout of een krachtig synthetisch mineralocorticoïd zoals fluorohydrocortison (fludrocortison). Oraal toegediend aldosteron is niet effectief omdat het slecht door het lichaam wordt geabsorbeerd.