How I succeeded-and failed-at making friends after moving to a new city

Vrienden maken als volwassene is moeilijk. Het was nooit iets waar ik mee worstelde toen ik opgroeide. Door naar school te gaan, in sportteams te spelen en in mijn gemeenschapstheater te spelen, kreeg ik meteen een groep vrienden op een presenteerblaadje. Toen ik naar de universiteit ging, werd het moeilijker. Ik kende niemand, maar rondhangen met mensen op de verdieping van mijn studentenhuis, kletsen met mijn klasgenoten en lid worden van een studentenclub maakten de overgang snel soepel. Er waren geen borrelavonden meer, geen football tailgates meer, en zelfs geen colleges meer om me te dwingen nieuwe vrienden te maken. Ik kwam terecht in de grootste stad van het land, N.Y.C., en kende maar een handvol mensen. Die paar connecties waren een geluk bij een ongeluk, maar ik heb nog steeds niet de grote sociale kring die ik had op de universiteit.

Ik zal waarschijnlijk nooit meer zo’n grote groep vriendinnen om me heen hebben, maar een ding is zeker: Ik zal zeker mijn sociale kring niet uitbreiden als ik het niet probeer.

Het maken van nieuwe vrienden in een nieuwe stad is niet makkelijk- het vergt inspanning. Je zult niet als bij toverslag in een groep vallen en meteen beste vrienden zijn met je collega’s, zoals je misschien was toen je jonger was. Hoewel het niet gemakkelijk is, kan het een enorme impact hebben op je sociale leven als je echt moeite doet om nieuwe mensen te ontmoeten. In de maand september heb ik bewust geprobeerd om nieuwe mensen te ontmoeten in N.Y.C., nadat ik onlangs naar de stad was verhuisd. Ik heb veel verschillende tactieken geprobeerd, en sommige werkten verrassend goed, terwijl andere totaal mislukt waren. Lees hieronder de manieren waarop ik geprobeerd, geslaagd, en mislukt bij het maken van nieuwe vrienden afgelopen maand.

1Ik melkte elke kleine verbinding, maakt niet uit hoe klein.

Een van de beste dingen van sociale media is hoe het je kan verbinden met vrienden waarmee je het contact bent verloren. Je kent die mensen die je volgt op Instagram maar niet meer hebt gezien sinds de middelbare school? U debatteert over het unfollowing van hen, maar vergeet en eindigt nog steeds de naam van hun kat te kennen, ook al hebben jullie elkaar in jaren niet gesproken. Nou, die mensen kunnen blijken te zijn echt nuttig.

Ik volgde een van deze mensen uit eerste jaar van de universiteit op Instagram, en zag dat ze was stagiair in N.Y.C. deze zomer. Dus, ik DM’d haar, en we ontmoetten elkaar voor koffie. Het bleek dat ze een paar mensen kende die net fulltime naar hier waren verhuisd en ook op zoek waren naar nieuwe vrienden. Ook al ging ze terug naar school voor nog een semester, ik ben goede vrienden geworden met iemand die ze me heeft voorgesteld, en die toevallig maar een paar straten bij me vandaan woont. Ik zou mijn nieuwe vriendin Audrey nooit hebben ontmoet als ik mijn oude vriendin Kelly geen bericht op Instagram had gestuurd.

Hoewel het ongemakkelijk kan voelen, zijn oude vrienden meestal bereid om opnieuw contact te leggen, en je weet nooit welke nieuwe vriendschappen ze kunnen brengen.

Ik word uitgenodigd voor veel leuke evenementen door mijn werk. Diners, cocktailparty’s, modeshows – ze worden me allemaal vrij vaak aangeboden, wat een enorm voordeel is. Maar soms, als ik de hele dag gewerkt heb, klinkt het niet zo aantrekkelijk om naar de andere kant van de stad te reizen voor een evenement dat een uur duurt. Als ik op de uitnodigingen inga, heb ik er nooit spijt van. Deze evenementen zijn meestal gevuld met mensen van mijn leeftijd, de meerderheid van hen meisjes. (Jongensvrienden zijn geweldig, maar ik ben een meisjesmeisje door en door.)

Deze maand bleef ik deze evenementen behandelen als netwerkgelegenheden, maar ook als kansen voor nieuwe vriendschappen. Immers, veel van de meisjes aanwezig zijn ook werken nieuwe banen en net verhuisd naar N.Y.C. Waarom niet zien of deze pas ontdekte werkrelaties kunnen omzetten in vriendschappen, ook? Ik begon een poging te doen om echt contact te maken met de meisjes op deze evenementen, en ik reikte ze daarna de hand om af te spreken voor happy hours.

Werkrelaties hoeven niet alleen maar zakelijk te zijn. Het koesteren van vriendschappen met je collega’s kan zowel je professionele als sociale leven ten goede komen.

Wanneer je naar een grote stad verhuist, vooral zo’n grote als N.Y.C., is er waarschijnlijk een georganiseerde groep mensen uit je eigen staat die bij elkaar komt-je hoeft ze alleen maar te vinden. Ik kom uit Iowa, en ik kijk graag naar Iowa Hawkeye football wedstrijden op zaterdagen in de herfst. Ik heb geen tv in mijn appartement (of zelfs een woonkamer om er een in te zetten), dus ik deed wat snel onderzoek om een goede plek te vinden om dit seizoen naar de wedstrijden te kijken.

Trouw Google gaf me twee bars die bekend staan als de plaatsen om Iowa football-wedstrijden in N.Y.C. te kijken. Op de wedstrijddag koos ik er een, overtuigde mijn kamergenote om met me mee te gaan, ook al is ze een Alabama-fan, en posteerde me op een hoge top met een Hawkeye T-shirt aan. Toen het tijd was voor de wedstrijd, zat de bar vol met mensen die zwart en goud droegen, het Iowa fight song zongen en de klassieke I.O.W.A. cheer scoorden als het team scoorde.

Ik ontmoette een heleboel mensen die net als ik naar de University of Iowa gingen of gewoon door-en-door fans waren die in de stad woonden – een kende zelfs mijn zus uit haar studententijd bij Iowa (we stuurden haar natuurlijk een selfie). Veel staten hebben clubs in andere staten voor ex-inwoners om contact te leggen, en ik ben van plan om dit seizoen elke voetbalzaterdag terug te gaan naar deze bar om met mede-fans de Hawks aan te moedigen.

Zelfs als je niet je beste vriend vindt door de ervaring, voelt het geweldig om omringd te zijn door mensen uit je eigen staat in een onbekende – je voelt je bijna een paar uur terug thuis.

Veel verschillende sportscholen promoten een gemeenschappelijke sfeer, dus besloot ik er deze maand een uit te proberen. Ik had een gratis pasje voor een HIIT-stijl sportschool, en schreef me in voor een les om 7:10 uur op een vrijdagochtend (grote stap voor mij – ik ben geen vroege vogel). De sfeer voelde wel gemeenschapsgevoel-veel mensen kenden elkaar van eerdere lessen. Maar het blijkt dat mensen niet op hun vriendelijkst zijn om 7 uur ’s ochtends als ze net wakker zijn, of om 8 uur ’s ochtends nadat ze een schop onder hun kont hebben gekregen van burpees. Ik denk wel dat als ik consequent naar deze lessen zou gaan, ik er een vriendenkring door zou kunnen opbouwen, maar de prijs van het lidmaatschap is behoorlijk hoog. Hé, ik heb in ieder geval een goede training gehad!

Ik heb op de middelbare school getennist, maar ik heb mijn racket al een paar jaar niet meer opgepakt, dus ik besloot dat dit het perfecte moment was om weer te gaan tennissen. N.Y.C. heeft meerdere tennisclubs, en ik werd lid van een club die van augustus tot oktober liep – perfecte timing voor mijn “maand van vrienden maken” in september. De competitie koppelt willekeurig leden aan partners om tijdens het seizoen te spelen, puur op basis van schema’s. Om een of andere reden, werd ik steeds gekoppeld aan oudere jongens. Dat is prima, maar zoals ik al zei, ik ben een meisjesmeisje. Uiteindelijk speelde ik tegen een paar vrouwen die beduidend ouder waren dan ik, waar ik gewoon niet mee klikte. Dus de tenniscompetitie was een mislukking op het gebied van vriendschap, maar ik vond het leuk om weer mee te doen. Ik ben zeker weer gebeten door het tennisvirus.

Uit je comfortzone stappen is altijd een leerzame ervaring, en je weet nooit waar het je kan brengen.

Ik woon in een gebouw aan de Lower East Side van Manhattan dat vol zit met twintigers en dertigers. Maar voor een gemeenschap vol gelijkgestemden, willen niet veel van hen zich mengen. Het voelt niet raar om een gesprek aan te knopen in de 30 seconden dat je met een vreemde in de lift staat, maar het zou raar voelen om te zeggen: “Hier is mijn nummer, laten we een keer uitgaan!” terwijl ze op hun verdieping uitstappen.

Gelukkig heeft mijn gebouw een groot dakterras waar tonnen bewoners op weekendavonden rondhangen voordat ze de stad in gaan. Mijn huisgenoten en ik hebben dit vaak gedaan sinds we hier deze zomer zijn komen wonen, maar we hebben nooit echt andere bewoners benaderd – en we werden ook niet door hen benaderd. Dus, we stonden gewoon in onze eigen kleine cirkel rond een luidspreker op de grond, nippend aan onze drankjes en pratend met elkaar.

Een paar weken geleden, besloot ik dat we zouden benaderen wie daar ook was, wat er ook gebeurde. Toen we de deur openden, stonden er drie meisjes en een jongen van begin twintig, met blikjes bier in de hand. We stelden ons voor en ontdekten dat we op dezelfde verdieping wonen. Een van de meisjes bleek bevriend te zijn met iemand met wie ik in het buitenland heb gestudeerd – over een kleine wereld gesproken. We hebben de hele avond op het dak rondgehangen, nummers uitgewisseld, en hebben nu een groepsbericht om plannen te maken. Missie volbracht.

Het kan intimiderend zijn om de eerste stap te zetten, maar als je het eenmaal doet, is de kans groot dat de andere persoon gewoon op jou zat te wachten. Jullie zullen allebei blij zijn dat je het gedaan hebt.

Een buurman-meisje-fail: Op een vrijdagavond was ik vroeger thuis dan mijn huisgenoten en zat ik letterlijk vast in mijn jurk. Ik was moe en wilde niets liever dan mijn pyjama aantrekken en in bed kruipen, maar ik kon nauwelijks bij de rits. Het voelde alsof ik de hoofdrol speelde in de film How to Be Single, in de scène waarin het personage van Dakota Johnson met precies hetzelfde dilemma worstelt.

Na ongeveer twintig minuten reiken en kreunen, dacht ik: “Nou, ik probeer deze maand nieuwe vrienden te maken… misschien kan dit een grappige meet-cute zijn.” (Ik zat nog steeds in de “ik-zit-in-een-film”-mentaliteit.) Dus ik liep naar het dak. Bleek dat de enige mensen daar vier jongens van ongeveer mijn leeftijd waren die in een kring zaten. Ik draaide me bijna om, maar ik wilde echt mijn pyjama aantrekken, en deze jongens waren mijn enige kans. Een van hen stemde met tegenzin toe, maar ze waren niet geïnteresseerd om vrienden te worden met de gekke vreemdeling die hen om één uur ’s nachts vroeg haar jurk open te ritsen. Het was het proberen waard, toch? Ik wil vrienden die die situatie sowieso grappig zouden vinden.

Slotgedachten

Ik herhaal: vrienden maken als volwassene is moeilijk. Het kan lastig zijn, een karwei lijken, en hopeloos aanvoelen. Het opbouwen van je volwassen sociale kring kost tijd, en vooral, inspanning. Maar als het resultaat oplevert, zul je blij zijn dat je een metroritje van 50 minuten hebt gemaakt, omdat het misschien wel tot een langdurige vriendschap heeft geleid. Ook al is september voorbij, ik ga echt mijn best doen om nieuwe vrienden te maken in N.Y.C. – ook al zijn er meer cringe-worthy ontmoetingen op daken voor nodig om mijn beste vrienden te ontmoeten.

Nieuwsbrief Squad!

Wees dagelijks op de hoogte van je favoriete celebs, stijl en mode trends plus advies over relaties, sex en meer!