Hoegaarden (uitgesproken als “who garden”) is een Belgisch witbier genoemd naar een klein stadje in het Vlaamse gewest van België dat beroemd is voor de wedergeboorte van de Belgische witbierstijl (“wit”). In de jaren 1950 sloot Tomsin, de laatste witbierbrouwerij van Hoegaarden. De plaatselijke melkboer, Pierre Celis, had als jongeman in de brouwerij van Tomsin gewerkt. In 1965, toen Celis al in de veertig was, besloot hij een brouwinstallatie te kopen en opnieuw witbier te gaan brouwen. Hij maakte het recept opnieuw op basis van zijn ervaring in de brouwerij en van de plaatselijke bevolking die zich het uiterlijk en de smaak van het bier herinnerde. Zijn nieuwe brouwerij kreeg de naam De Kluis, wat “klooster” betekent, ter ere van de monniken die in de Middeleeuwen in de streek bier brouwden. Het bier werd Hoegaarden genoemd, naar Celis’ geboortestad.
Hoegaarden, dat in tientallen landen over de hele wereld wordt verkocht, wordt algemeen beschouwd als de standaard van de Belgisch-witte bierstijl. Het wordt gemaakt van gemoute gerst, ongemoute tarwe, hop, koriander, en curaçao sinaasappelschil. Het is zeer bleek van kleur en wazig met een schuimige schuimkraag. De geur en smaak zijn citrusachtig, fruitig, kruidig en data-verfrissend, met een lichte pittige bitterheid. Het bier heeft een lichte body, is evenwichtig en mild van sterkte en in evenwicht met een bedrieglijk milde hoeveelheid alcohol (4,9% ABV).
Hoegaarden werd snel succesvol in België en elders in de wereld. Tegen 1985 produceerde de brouwerij 75.000 hectoliter bier per jaar, toen het noodlot toesloeg en de brouwerij tot de grond toe afbrandde. Celis kon de brouwerij niet zelf herbouwen en wendde zich tot de Belgische brouwerijgroep Interbrew (nu AB-InBev), die uiteindelijk eigenaar werd van de brouwerij en het merk.
Zie ook belgië, celis, pierre, de kluis (brouwerij), en witbier.