Wanneer we onze honden aaien is dat meestal omdat we aanhankelijk naar ze zijn, of misschien omdat ze iets hebben gedaan wat zo verdomd schattig of goed gemanierd is dat we dat gedrag willen belonen.
Misschien aaien we ze omdat we voelen dat het een bron van troost voor hen is, zoals het vaak voor ons is. Allemaal ogenschijnlijk goede redenen, maar toch is dit de manier waarop aaien zich kan ontwikkelen tot een slechte gewoonte. Onze emoties spelen een grote rol in hoe we onze honden verpesten.
Zoals de meeste problemen, begint dit onschuldig genoeg. We geven Poochie een aanhankelijke en hartelijke buik wrijven of een rustiger, kalmerende wrijven op zijn borst als hij zit zo beleefd voor ons. Poochie ontwikkelt al snel een sterke voorkeur voor de sensatie van het geaaid worden en, omdat honden slim zijn, bedenkt hij al snel hoe hij meer kan krijgen van wat hij leuk vindt.
In zijn hoofd denkt hij misschien “Hé, als ik rustig voor mama of papa ga zitten, krijg ik een lekkere wrijfbeurt.” Dus gaat hij voor je zitten in de hoop dat je hem krijgt. Als het hem niet snel genoeg gaat, begint hij je te aaien. Op dat moment kijkt hij je aan en gooit een van zijn poten naar je toe, landt op je been of hand of een ander lichaamsdeel binnen bereik in een poging om je aandacht te krijgen. Als dat niet de gewenste reactie uitlokt, doet hij het opnieuw, en opnieuw, en opnieuw, met een opeenvolging van klappen met zijn poten. Poot, poot, poot, poot. Uiteindelijk realiseer je wat hij wil en geeft hem zijn buik wrijven.
Bang! Grote fout. Want dan ben je genaaid. Een van de manieren waarop honden leren is door associatie en het zal niet lang duren voor hij de puntjes verbindt. Na verloop van tijd zal hij de oefening geleerd hebben. Geef een poot en ik krijg een wrijfbeurt. Prima deal!
Behalve dat hij niet meer beleefd voor je mag zitten. Nu kan hij je volgen en aan je been komen zitten. Hij wordt vasthoudender en veeleisender.
Of hij plaatst zich zo voor je dat als je maar een beetje voorover buigt, hij je een klap met zijn poot geeft in afwachting van zijn wrijving. Hij anticipeert op je bewegingen en hoopt dat het leidt tot iets goeds voor hem.
Tijdens deze momenten kan je zijn acties als schattig beschouwen, en zo gaat het aaien door. Laten we niet vergeten dat elke keer dat je hem aait, je het gedrag beloont en versterkt. Na verloop van tijd, als uw hond slim en behoeftig genoeg is, kan oogcontact van u het enige signaal of de enige opening zijn die hij nodig heeft om een klap met de poot uit te delen. Je denkt dat je een simpele wrijving geeft zonder verplichtingen, maar hij maakt jou zijn sukkel. Hij traint je!
Tegen die tijd aai en wrijf je hem misschien zo vaak dat je er geen seconde bij stilstaat. Je bent op automatisch. Hij poot, jij wrijft. Doggy hemel. En dat is het. Dat is alles wat er nodig is. Gefeliciteerd. Je hebt je hond getraind om een buikkrab te verwachten elke keer als hij een poot in je richting uitsteekt. Wat zeg je? Je wrijft hem niet elke keer? Maakt niet uit. Hij is een gokker. Hij weet dat als hij het consequent genoeg doet, je op een gegeven moment toegeeft en die massage geeft. Dat is waarom mensen gokken, waarom het zo verslavend is, en waarom fruitautomaten zo populair zijn. Het heet willekeurige versterking. En het betekent dat je hem geconditioneerd hebt om te proberen en nooit op te geven omdat, net als gokkers, hij begrijpt dat bij een van zijn pogingen je gaat instorten en hem gaat masseren. Het is alsof je “sukkel” op je voorhoofd hebt geschreven.
Maar wacht, er is meer!
Nu wordt het erger omdat hij snel van vragen naar eisen zal gaan. Hij zal je snel en vaak aaien. En misschien als je nu naar hem kijkt zal hij je aankijken met een blik op zijn gezicht en een houding die zegt, “Hey, deze buik gaat zichzelf niet wrijven weet je.”
Tussen haakjes, het slaan met de poten kent geen grenzen. Het is altijd en overal. Oh, je bent ziek? Wrijf me. Moet je eten koken? Wrijf me. Kijk je naar je favoriete show? Wrijf me. Zware en zware dag gehad? Ik voel met je mee, maar wrijf me nu.
Ik ben een expert in het trainen van honden om mij hun teef te maken.
Mijn mannetje Macho is een pootje slaande, buikje wrijven verslaafde. Soms ben ik bang om oogcontact te maken omdat ik weet waar hij op uit is. Hij komt op de bank terwijl ik tv kijk en ik voel zijn muskusachtige hondenadem en onverzettelijke kraalogen op mij als hij dichterbij komt. Ja, ik zal hem negeren. En hij zal een poot op mijn schouder zetten en die daar laten tot ik zijn aanwezigheid erken en toegeef aan zijn veeleisende manieren. Klinkt dat vulgair? Ik voel me meestal geschonden als ik toegeef en hem wrijf, omdat ik weet dat ik dat niet had moeten doen. Ik ben een trainer en zou beter moeten weten.
Hier is een voorbeeld van hoe veeleisend hij kan zijn. Ik hou ervan om te oefenen door sit ups en push ups te doen, maar dat is een slecht idee als je een potenlikker in huis hebt. Op het moment dat ik op ooghoogte op de grond ga zitten, wandelt hij er gewoon naar toe en geeft me een poot tegen mijn hoofd. Hij zal niet eens de moeite nemen om te gaan zitten, hij zal me gewoon een pootslag geven. Ik heb pootslagen gekregen op mijn rug, nek, kont, benen en gezicht terwijl ik sit ups deed. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik hondenpoot heb geproefd.
Macho denkt omdat ik zo laag bij de grond ben en zo dicht bij zijn borst en buik dat dit een goed moment zou zijn voor een buikmassage. En dit is allemaal omdat ik hem onbedoeld heb getraind om wrijven te verwachten wanneer en waar hij erom vroeg.
Dit gaat over het stellen van grenzen en het vaststellen van regels, iets wat elke hondenouder zou moeten doen (en ik zal er zelf ook aan beginnen zodra ik klaar ben met het schrijven van dit).
Hier zijn mijn vriendelijke tips en adviezen om je pootmepverslaafde te temmen…
* Als je toch gaat toegeven en hem gaat aaien, vraag er dan op z’n minst iets voor terug. Laat uw hond zitten of liggen als u hem of haar gaat aaien.
* Leer uw hond een cue zoals “genoeg” of “niet meer” die haar zal laten zien dat aaitijd voorbij is. Dus aai, geef een teken, en eindig het aaien door weg te lopen. Als uw hond te vasthoudend is, loop dan weg en negeer hem en geef niet toe, hoe hard hij ook naar u uithaalt. Hoewel het wat tijd en geduld kan kosten, zal het gedrag uiteindelijk afnemen. Oude gewoonten zijn moeilijk uit te sterven dus dit kan enige tijd duren en er is een mogelijkheid dat uw hond een aantal ernstige ontwenning zal hebben voordat dat gebeurt.
* Als u uw hond gaat aaien maak er dan niet één groot liefdesfeest van door op de bank te ploffen en haar te aaien voor een hele aflevering van Breaking Bad. Je blijft haar alleen maar versterken en maakt het moeilijker voor jezelf. Een klein beetje gaat een lange weg.