We horen veel van tieners die denken dat ze hulp nodig hebben bij een emotioneel of psychisch probleem, maar ze weten niet goed hoe ze het hun ouders moeten vertellen, of ze zijn bang om erover te beginnen.
Het is begrijpelijk – ouders vertellen dat je wordt geconfronteerd met iets dat echt groot voelt, zoals angst of depressie, kan moeilijk zijn.
Als je erg angstig bent, is het misschien gênant om toe te geven dat dingen die voor andere mensen gemakkelijk lijken, heel moeilijk zijn – eigenlijk pijnlijk – voor jou. Misschien heb je al het gevoel dat ze boos op je zijn omdat je dingen niet doet waarvan ze denken dat je ze zou moeten kunnen doen.
Als je depressief bent, en je bent teruggetrokken, brengt veel tijd door in je kamer en vermijdt de familie, misschien maak je je zorgen dat ze het niet zullen begrijpen, en je gewoon zullen vertellen dat je “eruit moet knappen”. Of dat ze teleurgesteld in je zullen zijn.
Maar het is de taak van een ouder om je te helpen, en ze zijn bijna altijd sympathieker, en minder veroordelend, dan je denkt. Je bent waarschijnlijk belangrijker voor hen dan je beseft, en ze voelen zich niet echt gelukkig als jij niet gelukkig bent. Maar eerst moet je hen laten weten hoe je je voelt. Hier zijn wat tips om het praten erover wat gemakkelijker te maken.
1. Weet dat er niets mis mee is om hulp te vragen. “Het is net alsof je het moeilijk hebt met wiskunde,” zegt Child Mind Institute-psycholoog Jerry Bubrick. “Je zou naar je ouders gaan en zeggen: ‘Luister, ik heb echt moeite met wiskunde en ik heb extra hulp nodig. Kunnen jullie me helpen die hulp te krijgen?” Houd in gedachten dat deskundigen zeggen dat mensen die succesvol zijn in het leven niet degenen zijn die geen problemen hebben, maar degenen die goed zijn in het krijgen van hulp en het terugkaatsen van tegenslagen.
2. Breng het ter sprake. Kies een rustig moment. “Laat ze niet zitten met: ‘Hé, ik heb net iemand vermoord’,” adviseert Dr. Bubrick. Het is makkelijker om te praten als iedereen zich op zijn gemak voelt. Je wilt niet om hun aandacht strijden met andere dingen of broers en zussen.
3. Leg uit hoe je je voelt. Zeg waar je moeite mee hebt, en hoe het je beïnvloedt. Bijvoorbeeld: “Ik realiseer me dat het heel moeilijk voor me is om deel te nemen aan de les. Zelfs als we alleen maar hardop lezen, ben ik doodsbang dat de leraar een beroep op me zal doen. Ik word heel angstig en kan me niet concentreren. Soms voel ik me zo angstig dat ik zeg dat ik ziek ben zodat ik thuis kan blijven van school.”
Of misschien: “Ik voel me de laatste tijd niet mezelf. Ik ben de hele tijd moe, en ik wil geen dingen doen na school. Ik voel me de hele tijd verdrietig – ik voel me niet goed.”
4. Zeg dat je hulp wilt. Probeer niet te analyseren of uit te leggen waarom je je zo voelt. Zeg gewoon: “Ik wil iemand zien die kan helpen. Ik wil wat strategieën leren zodat ik me beter kan gaan voelen.”
Als ze zeggen dat wat je beschrijft normaal klinkt -iedereen wordt wel eens nerveus of down- laat ze dan weten dat je er vrij zeker van bent dat dit ernstiger is dan dat. De manier waarop je je voelt maakt je ongelukkig en weerhoudt je ervan dingen te doen die je graag wilt doen. Als het nodig is, probeer het dan opnieuw. “Het is niet altijd een goed moment voor ouders om te praten,” zegt Child Mind Institute psycholoog Rachel Busman. “Als je het gevoel hebt dat je ouders je eerder hebben afgewimpeld, probeer het ze dan opnieuw te vragen.” Soms kost het ouders wat tijd om de boodschap te begrijpen. Maar Dr. Busman raadt aan om deze keer tijd vrij te maken om te praten. Zeg: “Er is iets waar ik met je over wil praten, en het is belangrijk. Wanneer ben je vrij om te praten?”
Dr. Busman zegt dat het ook kan helpen om naar een andere volwassene te gaan die je vertrouwt. Een tante of oom kan je helpen om met je ouders te praten over hoe je je voelt. Een vertrouwde volwassene op school, zoals een leraar of een schoolpsycholoog, is ook een goede optie. “Zelfs als je problemen hebt op school, zal iemand daar je willen helpen,” zegt Dr. Busman. “Het is hun taak om je te helpen je succesvol te voelen.”
6. Wacht niet. Hoe eerder je om hulp vraagt, hoe eerder je je beter gaat voelen, dus stel het gesprek niet uit. U zult daarna trots op uzelf zijn, en het kan een hele opluchting zijn om u minder alleen te voelen.
- Was dit nuttig?
- JaNee