“De geluiden van zijn wanhopige geschreeuw, gierend van spijt toen hij viel naar zijn zelf toegebrachte dood waren zo visceraal dat ze me nog steeds achtervolgen…”
Een man sprong van de 26e verdieping van de flat aan de overkant van de straat van mijn appartement. Ik heb alles gehoord. Ik heb het niet gezien, maar ik heb het gehoord. Het geluid van zijn wanhopige geschreeuw – krijsend van spijt toen hij zijn dood tegemoet viel – was zo visceraal dat het me weken later nog steeds achtervolgt.
Het was een aangename lentemiddag. Mijn partner en ik genoten van een rustig diner op onze schilderachtige patio. We woonden op de verhoogde eerste verdieping van een flatgebouw in Chicago. We spraken over het leven en aten pasta en salade terwijl het geluid van onze buurt door de binnenplaats galmde. Het zoemende geronk van vliegtuigen boven ons, het zoemende geluid van voorbijrijdende auto’s, de sissende remmen en mompelende aankondigingen bij de bushalte, het getjilp van mussen in de bomen, rinkelende hondenriemen, en af en toe in de verte het geluid van de sirene van een vluchtauto. Deze vertrouwde en eeuwigdurende geluiden, het geluid van de stilte in een grote stad, zouden spoedig veranderen in het ergste geluid dat ik ooit had gehoord.
We waren net klaar met eten. Voor het eerst openden we alle ramen van ons appartement om het zachte briesje door te laten. Mijn partner zat op de bank terwijl ik naar de keuken liep om de afwas in de gootsteen te zetten. Toen ik terugliep naar de woonkamer gebeurde het. Twee lange, aanhoudende seconden lang slaakte een man een bloedstollende gil, gevolgd door een kortere gil die werd onderbroken door een luide smakkende dreun. Het geluid galmde zo hard dat het mijn ziel verscheurde. Het geluid verbrijzelde de zeldzame rust van de dag. Op de een of andere manier wist ik precies wat er gebeurd was. Mijn partner vroeg: “Is er iemand door een auto aangereden?” Ik neem even de tijd om mijn antwoord te peilen.
“Nee,” zeg ik haar. “Mensen maken… dat geluid niet als ze door een auto worden aangereden.” Het is duidelijk dat ik mensen eerder heb horen schreeuwen. Van angst, van pijn, van shock, maar ik had nog nooit iemand zo horen gillen. Het was het geluid van een mens in afgrijzen.
“Een deel van me wil de stem van de man vergeten, een ander deel wil het zich altijd herinneren.”
Ik heb moeite gehad om het geluid te beschrijven, zelfs voor mezelf. Een deel van mij wil de stem van de man vergeten, een ander deel wil het zich altijd herinneren. De schreeuw was bijna onwerkelijk, maar toch het echtst denkbare geluid. De schreeuw was meer een korte serie van twee opeenvolgende schreeuwen. De eerste schreeuw deed me stoppen. Het was luid en doordringend. De tweede gil was luider en tien keer meer afschuwelijk dan de eerste. Voor mij klonken ze als wanhopige smeekbeden van een man die zich plotseling de finaliteit van zijn beslissing had gerealiseerd. Hij wist dat er geen ontsnappen aan was. Ik was nog nooit getuige geweest van een zelfmoord, maar toen ik het geluid hoorde, wist ik onmiddellijk dat iemand uit het gebouw was gesprongen.
Seconden nadat het was gebeurd, stond ik nog steeds midden in mijn huiskamer. Hoewel ik zeker wist wat er gebeurd was, dacht ik ook even aan andere mogelijkheden. Misschien heeft ze gelijk. Was er iemand aangereden door een auto? Nee. Als een auto iemand aanrijdt, gebeurt dat snel. Je ziet het niet aankomen en de schreeuw duurt niet zo lang. Zo klinkt het ook niet. Is er iemand van de derde verdieping van mijn gebouw gevallen? Ik denk het niet. Het niveau van de verschrikking van de schreeuw was niet evenredig met een val van 30 voet. Na een moment liep ik eindelijk naar het balkon om op onderzoek uit te gaan. Ik zette me schrap voor wat ik zou zien. Ik wist dat er iemand was gesprongen of gevallen. Ik vermoedde dat het van de hoogbouw was. Ik wist dat het in het zicht zou zijn vanaf mijn balkon. Toen ik naar de balkondeur reikte, aarzelde ik.
“Ik wist dat er iemand was gesprongen of gevallen. Ik vermoedde dat het iemand van de hoogbouw was.”
Mensen die mij kennen, weten dat ik in een noodsituatie vaak de eerste ben die in actie komt. Bijna altijd ben ik de eerste die hulp biedt, terwijl anderen aarzelen. Maar deze keer, toen mijn hand naar de balkondeur reikte, pauzeerde ik. Ik stond daar voor een lang moment. Het was ongewoon voor mij om zo te aarzelen in dit soort situaties. In een noodsituatie laat ik me nooit afschrikken door de aanblik van een bloedbad, bloed, gebroken botten, enzovoort, maar deze keer was het anders. Ik was niet zomaar een voormalige padvinder die een ongeluk overkwam. Ik begreep dat dit een van de vreselijkste persoonlijke ervaringen van mijn leven zou worden. Eén die nog geen 20 seconden eerder begon. Het zou een herinnering zijn die littekens zou achterlaten. Het geschreeuw dat deze man liet horen vertelde me dat de nasleep van wat er zojuist gebeurd was wel eens iets kon zijn wat ik niet wilde zien. Toch opende ik met tegenzin de deur en stapte het balkon op.