Inleiding: De ziekte van Graves is een multifactoriële auto-immuun schildklierziekte, met de aanwezigheid van typische circulerende auto-antilichamen die de schildklierhormoonreceptoren kunnen activeren, resulterend in hyperthyreoïdie, struma, en oftalmopathie. Systemische lupus erythematosus is een multisystemische auto-immuunziekte waarbij bijna alle organen van het menselijk lichaam betrokken zijn en die gekenmerkt wordt door de vorming van auto-antilichamen. Verschillende studies hebben gemeld dat auto-immuun schildklier en reumatische aandoeningen een ongewone relatie kunnen vertonen.
Casusbeschrijving: Wij rapporteren een geval van een vrouw van middelbare leeftijd die zich presenteerde met systemische lupus erythematosus een jaar na de diagnose van de ziekte van Graves. Prednison en cyclofosfamide werden toegediend om de ontwikkeling van systemische lupus erythematosus onder controle te houden. Bovendien werd een percutane schildklierbiopsie uitgevoerd voor verdere bevestiging van de ziekte van Graves. Methimazol in plaats van propylthiouracil werd toegevoegd aan het therapeutische schema. Een maand later verbeterden de klinische verschijnselen en de laboratoriumtests van de patiënte aanzienlijk, behalve dat er een nieuwe schildklierdisfunctie optrad die tegenovergesteld was aan de oorspronkelijke. De toediening van anti-thyroïd medicatie werd gestaakt. Met een periode van verminderde toediening van prednison, werd de schildklierfunctie van de patiënt geleidelijk weer normaal zonder enige levothyroxinevervanging.
Conclusie: Concluderend kan worden gesteld dat het klinisch gebruik van prednison en anti-schildkliermedicijnen kan leiden tot instabiliteit van de hypothalamus-hypofyse-schildklier-as, en dat de schildklierfunctie bij dergelijke patiënten zorgvuldig moet worden gecontroleerd.