George Whitefield, (geboren 27 dec. 1714, Gloucester, Gloucestershire, Eng.-gestorven 30 sept. 1770, Newburyport, Mass. ), Church of England evangelist die door zijn populaire prediking de 18e-eeuwse protestantse opwekking in heel Groot-Brittannië en de Brits-Amerikaanse koloniën stimuleerde.
In zijn school- en college-tijd ervoer Whitefield een sterk religieus ontwaken dat hij een “nieuwe geboorte” noemde. In Oxford werd hij een vriend van de Methodisten John en Charles Wesley, en op hun uitnodiging sloot hij zich in 1738 bij hen aan in hun zendingswerk in de kolonie Georgia. Hij stond toen al bekend als een welsprekend evangelist. De rest van zijn loopbaan was verdeeld tussen evangelieprediking in de Amerikaanse koloniën van Georgia tot Massachusetts en rondreizende prediking in Engeland, Schotland, Wales en Ierland. Hij geloofde dat iedere echt gelovige een wedergeboorte in Jezus moest ervaren; afgezien daarvan gaf hij weinig om onderscheid in denominatie of geografie. Hij speelde een hoofdrol in de Great Awakening van het religieuze leven in de Britse Amerikaanse koloniën en in de vroege Methodistenbeweging.