Er is een muzikantenvakbond. Many Musicians Are Unaware – or Unable to Join

While Budden wil 2 Chainz voor zijn potentiële vakbond, de rapper komt eigenlijk automatisch in aanmerking voor SAG-AFTRA lidmaatschap door zijn major-label contract – net als ieder ander die tekent bij Universal, Sony of Warner Music Group. Wat meer is, zelfs als 2 Chainz geen lid is van de vakbond, draagt zijn label nog steeds 12,75% van de bruto-inkomsten van zijn muziek af aan het gezondheids- en pensioenfonds van de vakbond. Een vertegenwoordiger van de rapper weigerde commentaar te geven op zijn vakbondsstatus.

Dit vormt duidelijk een uitdaging voor SAG-AFTRA (en ook voor de AFM). Het is cruciaal voor deze organisaties om de groeiende strijdbaarheid van hun potentiële leden uit te buiten. Deze potentiële leden hebben echter een algemeen gebrek aan kennis over hun vakbonden – hoe lid te worden, wat lid worden betekent en waarom het van belang zou kunnen zijn. SAG-AFTRA en de AFM moeten snel een bewustwordingskloof dichten als ze willen profiteren van de hernieuwde belangstelling voor makersrechten en een belangrijke rol willen spelen bij het vormgeven van het muzieklandschap van de 21e eeuw.

“De meeste artiesten realiseren zich niet dat we net maandenlang hebben onderhandeld over een contract dat hen elk jaar miljoenen dollars gaat opleveren,” erkent David White, de uitvoerend directeur van SAG-AFTRA. “De meeste artiesten beseffen niet dat we rechtstreeks samenwerken met SoundExchange en andere groepen om ervoor te zorgen dat rechtsgebieden wereldwijd artiesten op de juiste manier betalen. We hebben een weg te gaan om ervoor te zorgen dat we aan de top van de geest met de werkelijke kunstenaars.”

Alle platenmaatschappijen moeten beginnen met de kunstenaar te laten hebben eigendom of je zal worden gezien als een slaaf meester! Maak het gelijk voor beide partijen degenen die geld inbrengen en de maker!!! Is zelfs te veel?

– Meek Mill (@MeekMill) 20 februari 2019

Om eerlijk te zijn heeft de top-of-mind index van elke vakbond de afgelopen halve eeuw geleden. In de jaren 1950 was meer dan een derde van de Amerikaanse beroepsbevolking bij een vakbond aangesloten. Dankzij een langdurige oorlog tegen arbeid is dat aantal gedaald tot een historisch dieptepunt – ruwweg één op de tien Amerikaanse werknemers is vandaag lid van een vakbond.

Muzikanten die hopen zich te verenigen, worden ook geconfronteerd met obstakels die anders zijn dan die in veel andere industrieën. “Je hebt sterren die in en uit de vakbondsdatabases gaan, soms als werkgever, en soms als kaartbezittend lid,” legt Shaun Richman uit, een voormalige organisator die nu als programmadirecteur fungeert bij het Harry Van Arsdale Jr. Center for Labor Studies. Als 2 Chainz een strijkerssectie inhuurt om met hem op te nemen, is hij de baas; als hij zich omdraait om met zijn label over een contract te onderhandelen, is hij de werknemer. “Dat is helemaal screwy,” zegt Richman.

Richman schrijft de onzekerheid van dit systeem deels toe aan het succes van rock and roll. Voordat de rock kwam, “had de AFM een zeer goed functionerend model en in principe een 100% vakbondslidmaatschap,” zegt hij. “Ze benaderden het als: de producers zijn de baas. De producer huurt de songwriters in en de band zijn gewoon werkende muzikanten.” De grenzen tussen werknemer en werkgever vervaagden toen rock “de rol van songwriter, producer en artiest begon te versmelten.”

Rock werd al snel big business, en het model van muzikale productie werd steeds gebruikelijker. Dat betekende dat “de hoeveelheid werk waarover collectief onderhandeld wordt, afnam”, zegt Don Gorder, een oud AFM-lid dat momenteel voorzitter is van de afdeling Music Business/Management van Berklee. “Nu bestaat het voornamelijk in steden waar er symfonieën en orkesten zijn en de opname-industrie die voornamelijk in L.A. en Nashville bestaat.”

Het nieuwe model heeft ook de arbeidsdynamiek in de live muziekscene verstoord. “De oudere jazzclubs zijn nog steeds een vakbond, net als plaatsen als het Chicago Symphony Orchestra,” zegt Richman. Maar rockacts waren vaak niet welkom in de gevestigde zalen toen het genre net populair begon te worden. Daarom “moest de vroege rock ‘n’ roll nieuwe podia vinden en creëren om op te treden – denk aan Bill Graham’s Fillmore, Winterland, enz. Die nieuwe clubs werden geopend zonder vakbond en bleven dat ook.”

Dit betekent dat de twee grootste vakbonden voor muzikanten zich in de eerste plaats richten op de zangers van de grote platenmaatschappijen – in feite de top 1% van de artiesten – en de instrumentalisten die meestal werken met orkesten of in de opera of het muziektheater. Een groot deel van de artiesten valt tussen deze twee groepen in – niemand op een indielabel, bijvoorbeeld, of de massa’s artiesten zonder contract die ernaar streven om het groot te maken. “De meerderheid van de werkende muzikanten zal nooit te maken krijgen met een groot label”, zegt Kevin Erickson, directeur van de Future of Music coalitie, een non-profit denktank die vecht om “artiesten op de eerste plaats te zetten”. “De diversiteit aan praktijken en bedrijfsmodellen vormt een uitdaging voor traditionele manieren van organiseren.”

Het onvermogen van de vakbonden om aan te sluiten bij de dagelijkse behoeften van zoveel werkende muzikanten creëert een negatieve feedback-loop: “Mensen weten niet van hen af omdat ze niet noodzakelijkerwijs in staat zijn om te werken aan kwesties die van direct belang zijn voor die populatie,” zegt een kaderlid dat bekend is met muziekvakbonden en die sprak op voorwaarde van anonimiteit. “En omdat die bevolkingsgroep geen deel uitmaakt van de vakbond, zijn ze minder goed in staat om de vakbond te sturen in de richting van meer aandacht voor hun zaken.”

Gorder heeft het belang van de vakbond voor zijn studenten zien afnemen. Hij schat dat minder dan 10% van de Berklee-studenten “iets weet over SAG-AFTRA of de AFM.” Dat gebrek aan kennis strekt zich ook uit buiten de muren van Berklee – insiders wijzen erop dat grote labels weinig stimulans hebben om de artiesten die ze tekenen te wijzen op hun SAG-AFTRA geschiktheid. Het is dus misschien niet verwonderlijk dat Lady Gaga in 2016 verklaarde: “We hebben geen vakbond als artiesten. We vechten gewoon voor onszelf.”

Ondanks de bewustwordingskloof, kan toegang tot een vakbond nog steeds nuttige voordelen bieden. “Inkomensongelijkheid en andere problemen op de werkvloer kunnen nooit door individuele muzikanten alleen worden opgelost,” zegt Adam Krauthamer, de nieuwe voorzitter van de New Yorkse afdeling van de AFM. “Arbeid is de weg vooruit.”

Zoals de meeste vakbonden, bieden zowel SAG-AFTRA als de AFM gezondheidszorg en pensioenen. White zegt dat het lidmaatschap van de SAG-AFTRA “is alsof je een juridisch team tot je beschikking hebt voor de gevechten die onder de overeenkomst ontstaan rond arbeidsomstandigheden, betaling en de royalty’s die je gaat innen.” Verschillende high-profile contractgeschillen zijn de laatste tijd in het nieuws geweest – De La Soul, Lil Uzi Vert – en juridische experts zeggen dat SAG-AFTRA arbitrage zou kunnen bieden aan beide acts als ze daarom zouden vragen.

SAG-AFTRA en AFM zeggen allebei dat ze zich inzetten voor het ontdekken van nieuwe manieren van organiseren en het bereiken van bevolkingsgroepen die zich daar in het verleden misschien niet bewust van zijn geweest. “We zijn volledig betrokken bij het uitbreiden van dat soort bereik,” zegt White. In 2015 creëerde SAG-AFTRA een nieuwe functie in haar organisatieafdeling met het uitdrukkelijke doel om in contact te komen met meer royalty-verdienende artiesten, evenals met professionele zangers. De SAG-AFTRA Foundation gaf Lady Gaga afgelopen najaar een “Artist Inspiration Award”.

Krauthamer liep expliciet op een platform om zijn afdeling van de vakbond te moderniseren. “Veel van de bedrijfsmodellen veranderden van de ene op de andere dag, en we raakten echt achterop”, zegt hij. “Ik wilde beginnen met het aanpassen van onze praktijken hier bij Local 802 aan waar muzikanten elke dag mee te maken hebben.”

Een deel van een nieuw AFM-initiatief in New York, 802 Strong, omvat het bereiken van mensen in de hip-hop “en andere gemeenschappen die historisch gezien niet door de vakbond zijn vertegenwoordigd.” “We willen dat ze ons informeren over hoe hun zaken eruit zien,” zegt Krauthamer. “En we hopen hen te onderwijzen over de waarde van het deel uitmaken van de vakbond.”

Het hoofd van Local 802 is zich bewust van gesprekken zoals die tussen Budden en 2 Chainz. “Er is een discussie in de hip-hop wereld: Moeten rappers in een vakbond zitten?” Krauthamer erkent. “Mijn antwoord is: natuurlijk moeten ze dat.” De uitdaging voor hem – en anderen die hopen muzikanten te organiseren – zal zijn om te verwoorden waarom.