LONDEN – Veel patiënten met nieuw gediagnosticeerde jicht die allopurinol voorgeschreven krijgen om hun urinezuurspiegel te verlagen en terugkerende episodes te voorkomen, slagen er niet in hun behandeling vol te houden, volgens een analyse van meer dan 47.000 U.K. jichtpatiënten die recepten kregen voor allopurinol gedurende de 28-jarige periode van 1987-2014.
Een mogelijke factor die bijdraagt aan dit patroon kunnen artsen zijn die onvoldoende benadrukken aan patiënten het belang van het vasthouden aan allopurinol behandeling om hun gezondheid op lange termijn te verbeteren, Lieke E.J.M. Scheepers op het Europees Congres voor Reumatologie.
Lieke E.J.M. Scheepers
“Wij denken dat artsen onderschatten” hoe weinig jichtpatiënten zich houden aan de allopurinol-behandeling, zei Mevr. Scheepers, een promovendus op de afdeling reumatologie van de Universiteit Maastricht (Nederland).
“We zien jicht als een chronische ziekte, maar veel artsen en patiënten denken dat jicht kan optreden als een enkele episode, en dan is het voorbij,” legde Dr. Annelies Boonen, de senior onderzoeker van de studie, uit in een interview. “Jichtpatiënten beseffen vaak niet dat ze hun medicatie vele jaren zullen moeten innemen. We moeten eerstelijnszorgartsen ervan overtuigen jichtpatiënten nauwgezet te volgen en niet te wachten tot de patiënt een nieuwe episode heeft,” zei Dr. Boonen, een hoogleraar reumatologie aan de Universiteit Maastricht.
“Sommige artsen zijn er niet van overtuigd dat het schadelijk is voor een patiënt om twee of drie acute jichtaanvallen per jaar te hebben, maar er is een subgroep die gewrichtsschade zal hebben” van dit patroon van herhaling, merkte ze op. Dr. Boonen erkende echter dat jichtpatiënten die gewoonlijk in de eerstelijnsgezondheidszorg worden gezien, vaak niet dezelfde mate van ernst en recidief van de ziekte hebben als de patiënten die zij in haar verwijzingskliniek ziet. “We weten niet welke jichtpatiënten gewrichtsschade zullen ontwikkelen,” gaf ze toe.
Een andere barrière voor een goede therapietrouw bij langdurige urinezuurverlagende behandeling is dat “patiënten die geen dagelijkse symptomen hebben, zich vaak afvragen waarom ze hun medicatie moeten blijven innemen,” voegde mevrouw Scheepers eraan toe. “Veel patiënten vrezen de mogelijke bijwerkingen van hun behandeling” meer dan dat ze bang zijn voor een mogelijk terugkomen van jicht.
Mevrouw Scheepers en haar medewerkers analyseerden gegevens van 47.774 patiënten met nieuw gediagnosticeerde jicht die uitsluitend werden behandeld met allopurinol van ongeveer 680 huisartsen in het Verenigd Koninkrijk en gearchiveerd in de Clinical Practice Research Datalink onderhouden door de Britse overheid. De patiënten waren gemiddeld 64 jaar oud, en driekwart waren mannen.
Tijdens hun eerste jaar van behandeling had 57% van de patiënten ten minste één 30-dagen onderbreking in hun gebruik van allopurinol, en 38% had ten minste één 90-dagen onderbreking in hun allopurinol-behandeling, meldde Mevr. Scheepers. Gedurende een gemiddelde follow-up van bijna 6 jaar had 77% van de patiënten ten minste één onderbreking van de behandeling van 30 dagen en 54% had ten minste één onderbreking van 90 dagen. De mediane tijd tot een 90-dagen onderbreking van de allopurinol-behandeling was iets minder dan 3 jaar (1.059 dagen).
De onderzoekers beoordeelden ook de therapietrouw en -adherentie van patiënten door het percentage dagen tijdens de follow-up te analyseren dat ze allopurinol innamen. Het totale gemiddelde percentage behandelingsdagen was 57%, en 39% van de patiënten kreeg allopurinol op ten minste 80% van de dagen waarop ze werden gevolgd.
Een andere analyse richtte zich specifiek op 14.808 patiënten die opnieuw begonnen met allopurinol nadat ze hun gebruik van het medicijn gedurende ten minste 90 dagen hadden gestaakt. Onder deze patiënten was het percentage van een nieuw hiaat van 30 dagen tijdens het eerste jaar dat ze de behandeling hervatten 72%, met 48% met een nieuw hiaat van 90 dagen of meer tijdens het eerste jaar dat ze de behandeling hervatten. Tijdens de totale follow-up van deze groep patiënten met een vastgestelde geschiedenis van het stoppen van allopurinol, had 82% een nieuw hiaat in de behandeling van ten minste 30 dagen en 63% had een hiaat van 90 dagen of meer.
De onderzoekers onderzochten ook demografische en klinische variabelen die significant verband hielden met ofwel grotere of kleinere therapietrouw aan allopurinolbehandeling. Twee subgroepen – vrouwen en rokers – vertoonden een significant slechtere therapietrouw, terwijl oudere patiënten, patiënten die ook andere geneesmiddelen gebruikten (antihypertensiva, colchicine of statines), en patiënten met verschillende comorbiditeiten (dementie, diabetes, depressie of verminderde nierfunctie) allemaal een significant betere therapietrouw hadden. Een mogelijke verklaring voor dit patroon is dat patiënten die ouder zijn, comorbiditeiten hebben, of al andere geneesmiddelen gebruiken, een beter gevestigde routine en mentaliteit hebben voor het naleven van medicatieregimes die hen helpt trouw te blijven aan allopurinol, zei mevrouw Scheepers.
Dr. Scheepers en Dr. Boonen hadden geen onthullingen.
Op Twitter @mitchelzoler