DID Onderzoek

De meeste huidige studies plaatsen de prevalentie van dissociatieve identiteitsstoornis (DID) tussen 0,1% en 2%, hoewel enkele schattingen geven die oplopen tot 3-5%. De DSM-5 schat de 12-maandsprevalentie van DID op 1,5% van de populatie van Amerikaanse volwassenen (American Psychiatric Association, 2013)1. Terwijl sommige studies vinden dat DID tot 9 keer vaker voorkomt bij vrouwen dan bij mannen, plaatsen andere studies de prevalentiecijfers gelijk voor beide groepen of beweren dat mannen iets (ongeveer 0,2%)(American Psychiatric Association, 2013)1 meer kans hebben om DID te hebben. Men denkt dat het verschil in diagnose tussen mannen en vrouwen te wijten kan zijn aan het feit dat veel mannen met DIS niet in therapie gaan of opgesloten zitten (een gebruikelijke verklaring voor diagnoses die vaker aan vrouwen worden toegeschreven). Er wordt ook gedacht dat mannen hun symptomen en traumageschiedenis eerder ontkennen. Een discrepantie in diagnoses tussen mannen en vrouwen is niet zichtbaar bij kinderen of adolescenten (American Psychiatric Association, 2013)1.

DID is vastgesteld bij 7,5% tot 10% van de mensen in een intramurale setting (Ross, Duffy, & Ellason, 2002)2. DID bleek 6% van de psychiatrische patiënten in een Canadees ziekenhuis te treffen (Horen, Leichner, Lawson, 1995)3. In een Amerikaanse ambulante setting bleek 6% van de bevolking ermee te kampen (Foote e.a., 2006)4.

Vaak wordt beweerd dat DID een unieke zeldzame stoornis is. Als we echter de prevalentiecijfers van de DSM-5 vergelijken, is dat gewoon niet waar. Als een prevalentie van 1,5% wordt geaccepteerd voor DID, is het op deze manier vergelijkbaar met chronische depressieve stoornis (1,5%), boulimia nervosa bij jonge vrouwen (1-1,5%), en obsessieve compulsieve stoornis (1,1%-1,8%); het komt vaker voor dan verstandelijke handicap (1%), autisme spectrum stoornis (benadert 1%), schizofrenie (0.3%-0,7%), en persisterende depressieve stoornis (dysthymie)(0,5%); en het komt slechts iets minder vaak voor dan paniekstoornis (2%-3%), ADHD bij volwassenen (2,5%), en DSM-IV bipolaire I, bipolaire II, en bipolaire stoornis niet anders gespecificeerd gecombineerd (1,8%-2,7%) (American Psychiatric Association, 2013)1. Dat DID meer voorkomt dan autismespectrumstoornis is misschien wel het meest opvallend, omdat vaak wordt gezegd dat er een autisme-“epidemie” is.”

De prevalentie van DID verschilt wel per land, maar epidemiologische algemene bevolkingsstudies plaatsen de prevalentie van DID nog steeds op 1.1-1,5% en de prevalentie van elke DSM-IV dissociatieve stoornis op 8,6-18,3% (Martinez-Taboas, Dorahy, Sar, Middleton, & Krügar, 2013)5.

1 American Psychiatric Association. (2013). Dissociatieve stoornissen. In Diagnostic and statistical manual of mental disorders (5e ed.). http://dx.doi.org/10.1176/appi.books.9780890425596.dsm08

2 Ross, C., Duffy, C., & Ellason, J. (2002). Prevalentie, betrouwbaarheid en validiteit van dissociatieve stoornissen in een intramurale setting. Journal of Trauma & Dissociation, 3(1). doi: 10.1300/J229v03n01_02

3 Horen, S., Leichner, P., & Lawson, J. (1995). Prevalence of dissociative symptoms and disorders in an adult psychiatric inpatient population in Canada .The Canadian Journal of Psychiatry / La Revue Canadienne De Psychiatrie, 40(4), 185-191.

4 Foote, B., Smolin, Y., Kaplan, M., Legatt, M., & Lipschitz, D. (2006). Prevalentie van dissociatieve stoornissen bij psychiatrische poliklinische patiënten. American Journal of Psychiatry,163(4), 623-629. doi: 10.1176/appi.ajp.163.4.623

5 Martinez-Taboas, A., Dorahy, M., Sar, V., Middleton, W., & Krügar, C. (2013). Groeien niet slinken: Internationaal onderzoek naar de wereldwijde fenomenen van dissociatieve stoornissen . Journal of Nervous & Mental Disease, 201(4), 353.