Insight Journal interviewt David Loy, een professor, schrijver, en zenleraar in de Sanbo Zen-traditie van het Japanse zenboeddhisme. Hij zal “Nondualiteit” onderwijzen in Boeddhistische Leringen en Praktijk aan BCBS 28-30 september 2018. Wisdom Publications zal een tweede editie uitbrengen van David Loy’s boek Nonduality: A Study in Comparative Philosophy in 2019.
Insight Journal: Nondualiteit is een van mijn favoriete onderwerpen, en er zijn zo veel verschillende manieren om ernaar te kijken. Ik hield echt van uw boek over het onderwerp: Bewustzijn Gebonden en Ongebonden. Kun je me uitleggen of er een verschil is tussen non-dualiteit, niet-zelf, of leegte? Er zijn zoveel verschillende termen in de boeddhistische traditie die voor mij hetzelfde lijken te zijn, maar ik wilde weten hoe u tegen de verschillen aankijkt.
David Loy: Eigenlijk was nondualiteit meer de focus van mijn eerste boek, getiteld – toepasselijk – Nondualiteit! Dat boek bespreekt het niet-zelf en de leegte, maar in feite is het concept van non-dualiteit veel breder dan dat. Het betekent letterlijk “niet twee”, dat twee dingen die wij als gescheiden van elkaar hebben opgevat, in feite helemaal niet gescheiden zijn. Ze zijn zo afhankelijk van elkaar dat ze, in feite, twee verschillende kanten van dezelfde munt zijn. Maar dat kan een heleboel dingen beschrijven. Dus telkens als we het woord “non-dualiteit” lezen, moeten we ons afvragen “oké, wat is de context? Welke dualiteit wordt ontkend?”
IJ: Dus bepaal eerst wat je ontkent als je de term non-duaal hoort.
DL: Om het minder theoretisch te maken, een voorbeeld waar we het in de cursus over zullen hebben is de non-dualiteit van bipolaire concepten, zoals rijk/arm, of goed/kwaad. Arm en rijk lijken twee verschillende concepten te zijn, maar als je erover nadenkt, zijn ze niet echt gescheiden – je kunt het ene niet hebben zonder het andere. Als je niet begrijpt wat arm betekent, weet je ook niet wat rijk betekent, en omgekeerd. Dit klinkt misschien als een abstract logisch punt, maar in feite is het ook psychologisch belangrijk, want als het belangrijkste in je leven is om rijk te worden, betekent dat ook dat je gepreoccupeerd bent met armoede – bang om arm te zijn.
Een ander nuttig voorbeeld is zuiver versus onzuiver. Stel dat het belangrijkste voor u is om een zuiver leven te leiden, wat zuiverheid voor u ook betekent. Dat impliceert dat u uw leven in het teken zult stellen van onzuiverheid, omdat u voortdurend zult moeten uitkijken naar onzuivere gedachten en handelingen. Aangezien de betekenis van elk van deze begrippen de ontkenning van het andere is, is zuiver leven het vermijden van onzuivere dingen. Ze hebben alleen betekenis in relatie tot elkaar.
Reinheid/onreinheid is een goed voorbeeld van hoe het zien van de wereld in termen van dergelijke bipolariteiten problemen voor ons schept. Het is een van de manieren waarop we “onszelf vastbinden zonder touw”, om de Zen-uitdrukking te gebruiken. Een van de grote Chan meesters, Hui Hai, zei dat “ware zuiverheid is voorbij de dualiteit van zuiverheid en onzuiverheid te leven.”
Misschien is de meest problematische versie van tweepolige concepten goed versus kwaad, omdat, nogmaals, je kunt niet het een hebben zonder het ander. Goed is wat niet slecht is, kwaad is wat niet goed is. Historisch gezien lijkt goed versus kwaad de fundamentele polariteit te zijn van het christendom en de andere Abrahamitische tradities. Als God al-goed is, moet je een aparte kwade invloed vinden om te verklaren waarom er zoveel lijden in de wereld is, dus verzin je een Satan, of een erfzonde in de Hof van Eden. En dan kan de wereld worden gezien als de plaats van deze grote strijd tussen de krachten van het goede en de kwade krachten die zich tegen het goede verzetten. Je eindigt met ketterprocessen, en heksen worden op de brandstapel gezet, en andere godsdiensten worden als demonisch onderdrukt – al dat soort dingen.
IJ: Ja, het hele concept van dualiteit omlijst onze wereld, zodat we de dingen in afzonderlijke kanten verdelen.
DL: Precies. Maar dat is niet de enige vorm van non-dualiteit. Er zijn vele andere voorbeelden, zoals de non-dualiteit van samsara en nirvana in sommige Mahayana tradities. In het vroege boeddhisme is deze wereld samsara – een rijk van lijden, begeerte en begoocheling – en het doel is eraan te ontsnappen door nibbana te bereiken en hier niet herboren te worden. Dan komt de boeddhistische filosoof Nāgārjuna en zegt “de plaats die samsara is, is dezelfde plaats die nirvana is, ze zijn niet verschillend.” Dus hoe kunnen we de relatie begrijpen tussen wat de Pali Canon lijkt te zeggen en wat Nāgārjuna zegt?
IJ: Kunt u meer zeggen over wie Nāgārjuna is?
DL: Nāgārjuna is een van de stamvaders van het Mahayana, en naar mijn mening is hij de belangrijkste persoon in de boeddhistische traditie, na de Boeddha. Nāgārjuna was een van de eersten die de nadruk legde op shunyata, de term die gewoonlijk vertaald wordt met leegte. Hij is het meest bekend om zijn ontkenning van de dualiteit tussen nirvana en samsara. Waar hij op wijst is, denk ik, dat we niet moeten zoeken naar nirvana op een andere plaats – dat er andere manieren zijn om deze wereld te ervaren, hier en nu. De manier waarop ik het meestal formuleer is dat de wereld zoals wij die normaal ervaren psychologisch, sociaal en taalkundig in elkaar zit. Terwijl we opgroeien leren we de wereld te zien op de manier waarop iedereen dat doet, maar we beseffen niet dat dat is wat er gebeurt. We denken dat we de werkelijkheid zelf zien. Nāgārjuna zegt in feite: “Nou, eigenlijk kun je deze gebruikelijke manier van waarnemen van de wereld deconstrueren en op een andere manier ervaren – er iets anders van beseffen.” En die alternatieve ervaring omvat het niet-zelf en de leegte waar je naar vroeg.
IJ: Dus hoe zou iemand deze leringen in zijn leven kunnen toepassen? De lezingen en concepten zijn fascinerend om over na te denken, maar de toepassing lijkt wat ingewikkelder.
DL: Hoe transformeren we eigenlijk onze gebruikelijke manier om de wereld te ervaren? Dit is waar meditatie om de hoek komt kijken. Mijn opvatting van het spirituele pad is dat het deconstructie en reconstructie inhoudt van hoe we de wereld ervaren, inclusief onszelf. De wereld (inclusief ons zelfbesef) is opgebouwd door de manieren waarop we erover denken en erin handelen, dus als we de manieren waarop we erover hebben leren denken loslaten – wat kan gebeuren als we mediteren – kunnen we de wereld anders ervaren. De reconstructie raakt aan wat volgens mij de ware betekenis van karma is. Het gaat om het transformeren van onze motivaties, omdat die cruciaal zijn in het veroorzaken dat we de wereld op een bepaalde manier ervaren.
IJ: Natuurlijk zijn onze motivaties van invloed op onze waarnemingen.
DL: Het boeddhisme leert dat als je gemotiveerd wordt door de drie vergiften (hebzucht, haat en begoocheling) je slecht karma creëert – en uiteindelijk dukkha, lijden. In feite leeft iemand die gemotiveerd wordt door hebzucht, haat en misleiding in een andere wereld dan iemand die gemotiveerd wordt door edelmoedigheid, liefdevolle vriendelijkheid en wijsheid. Een zakkenroller ziet de zakken van mensen; een spiritueel leraar ziet de Boeddhanatuur van mensen. Door onze motivaties, die bepalen hoe we ons tot andere mensen en de wereld verhouden, te transformeren, gaan we de wereld anders ervaren.
IJ: Wat is de rol van non-dualiteit in onze meditatiebeoefening?
DL: Dogen schreef ooit dat het bestuderen van de weg van de Boeddha het bestuderen van jezelf is, en het bestuderen van jezelf is jezelf vergeten, waarna we onze intimiteit met – onze non-dualiteit met – de tienduizend dingen van de wereld realiseren. In de zenpraktijk kan concentratie op een koan zoals Joshu’s Mu een manier zijn om jezelf te vergeten. Zoals mijn leraar Yamada Koun het formuleerde, is het doel van onze praktijk onszelf te vergeten door één te worden met iets, zoals het geluid van Mu. Door je van ganser harte te concentreren op Mu, door de klank Mu onophoudelijk te herhalen, kan het dualistische gevoel van een zelf dat dit doet, verzwakken. Dit kan leiden tot kensho, loslaten en openstaan voor niet-zelf en leegte.
Maar er is een andere manier om te mediteren – die een ander soort non-dualiteit inhoudt! Dogen benadrukte ook de non-dualiteit van beoefening en ontwaken. Hij zegt dat zazen geen middel is om het doel van verlichting te bereiken, want als zazen wordt gedaan op een niet-krampachtige, niet-winnende manier, dan is meditatie zelf een manifestatie van de verlichte geest. De dualiteit waarin wij gewoonlijk verstrikt raken is die tussen de praktijk en het doel, het middel en het doel, maar bij shikantaza (“gewoon zitten”) is er geen sprake van die dualiteit. Dit is heel anders dan het werken aan een koan zoals Mu.
IJ: In Bewustzijn Gebonden en Ongebonden bespreekt u ook hoe non-dualiteit in andere tradities wordt beschreven. Misschien kan dit mensen helpen de relatie tussen religies te begrijpen. Kunt u daar iets over zeggen?
DL: Als we eenmaal enig besef hebben van de verschillende soorten non-dualiteit in het boeddhisme, beginnen we op te merken dat andere spirituele tradities een aantal vergelijkbare dingen lijken te zeggen. Het boek Nondualiteit is bijvoorbeeld vooral een vergelijking tussen boeddhisme en Advaita Vedanta en taoïsme, omdat ze, bezien vanuit een non-duaal perspectief, lijken te wijzen op dezelfde alternatieve manier om de wereld te ervaren.
IJ: Het voelt heel samenbindend te weten dat veel van de religies dezelfde menselijke zorg hebben om het leven nondualistisch te benaderen.
DL: Ik wil hier niet te veel simplificeren. Het zou zeker misleidend zijn om te zeggen dat alle of vele religies hetzelfde onderwijzen. Maar non-dualiteit is een “meesterconcept” dat ons kan helpen om te resoneren en te communiceren met wat belangrijke figuren in andere spirituele tradities onderwijzen. In de Abrahamitische godsdiensten zijn bijvoorbeeld de leringen van Meister Eckhart en De Wolk van Onwetenden, Rumi en Ibn ‘Arabi, zeer suggestief. En een belangrijk deel hiervan is dat andere tradities hun eigen vocabulaires hebben, verschillende manieren om naar de maan te wijzen. We kunnen te zeer geïdentificeerd raken met de terminologie van onze eigen religie, en uiteindelijk die vinger verwarren met de maan zelf. Wanneer je andere tradities hebt die iets soortgelijks lijken uit te drukken maar in een andere taal, kan dat zeer behulpzaam zijn, en tot veel inzicht leiden.
IJ: Het lijkt erop dat als je dit non-dualistische perspectief vasthoudt terwijl je leringen van verschillende tradities leest, je misschien toegang krijgt tot meer van hun wijsheid. Zijn er andere voorbeelden van non-dualiteit waar je mee werkt?
DL: Veel! Eén waar ik graag over praat is de dualiteit tussen dingen, inclusief jij en ik, en tijd. We zien tijd meestal als iets dat buiten ons staat en waar we “in” zijn. Die manier om tijd te begrijpen is een sociale constructie, vaak noodzakelijk – zo stemmen we met elkaar af – maar ook een bron van lijden, omdat we ons gevangen kunnen voelen door wat de tijd met ons doet. Ik hoef alleen maar in de spiegel te kijken om herinnerd te worden aan mijn ouder worden – en het onvermijdelijke einde dat dat met zich meebrengt.
De werkelijkheid is dat we niet in de tijd zijn omdat we de tijd zijn. Onze aard is tijdelijk, wat betekent dat we geen dingen zijn, maar bundels van fysieke en mentale processen. En wanneer we non-duaal worden met die processen, is het verleden niet iets dat wegvalt, en de toekomst is niet iets dat komt. Dan leven we “in” wat soms het eeuwige heden wordt genoemd. Etymologisch betekent het woord “eeuwigheid” zonder begin en zonder einde. Wat is zonder begin en zonder einde? Het is altijd nu. Maar gewoonlijk zien we dat over het hoofd en ervaren we het heden als iets dat voortdurend wegvalt, verleden wordt, omdat we altijd reiken naar iets dat niet nu is – dat in de toekomst ligt. We grijpen gewoonlijk naar iets waarvan we denken dat het ons gevoel van gemis zal opvullen, we wijzen altijd af wat er nu is voor wat er in de toekomst zal zijn, en missen wat er hier is. Deze non-dualiteit tussen dingen (inclusief ons) en tijd is waar Dogen op wijst als hij het heeft over uji “tijd-zijn.”
IJ: De meest inspirerende sutta die ik vroeg in mijn beoefening tegenkwam is de Hart Sutra.
DL: Het is de belangrijkste sutra voor Zen, en het gaat allemaal over non-dualiteit. “Geen ouderdom en dood, en geen einde van ouderdom en dood.” Ik gaf daar onlangs een Dharma lezing over. Wat zou het betekenen om non-duaal te worden met je eigen dood? Er zijn enkele koans hierover in de Zen traditie. Hoe bevrijd je jezelf van geboorte en dood als je op het punt staat te sterven? Misschien komen we hier in de cursus nog op terug!
Voor mij is het belangrijkste en interessantste voorbeeld van non-dualiteit de non-dualiteit van zelf en ander, subject en object. De Indiase wijze Nisargadatta zei het het beste: “Als ik naar binnen kijk en zie dat ik niets ben, dat is wijsheid. Als ik naar buiten kijk en zie dat ik alles ben, dat is liefde. Tussen deze twee stroomt mijn leven.” Onze fundamentele waan van afgescheidenheid – het gevoel dat er een “ik” is dat binnen is en de wereld buiten – is de meest fundamentele en problematische dualiteit, die het meeste lijden veroorzaakt.
Er zijn verschillende aspecten aan deze dualiteit/nondualiteit. Het Taoïsme kent het concept van wei-wu-wei, letterlijk “de actie van niet-actie”, dat beschrijft hoe het is als je je gevoel van zelf vergeet en één wordt met een actie. Bijvoorbeeld, basketballers die soms “in de flow” raken en bijna elke keer dat ze schieten scoren. Ze zijn één met hun lichaam. Er is niet langer het gevoel van een zelf binnenin dat het lichaam manipuleert. Die spontaniteit is een soort fysieke non-dualiteit.
Neem dansen. Als je zelfbewust bent, is dansen moeilijk, proberen de juiste bewegingen te maken, verkeerde passen te vermijden. Maar dan neem je een drankje en ontspan je en plotseling doe je het dansen niet meer, maar doet het dansen het dansen. Een van de gedichten van William Butler Yeats zegt: “O lichaam gewiegd op de muziek, O verhelderende blik, Hoe kun je de danser onderscheiden van de dans?” Je vergeet jezelf en wordt één met wat je doet – in ieder geval voor een tijdje.
Een ander voorbeeld van subject-object non-dualiteit is wat ik non-duaal denken noem. Denken kan problematisch zijn in de boeddhistische traditie, omdat het vaak als “slecht” wordt beschouwd – per slot van rekening zijn concepten datgene wat je moet loslaten als je mediteert. En daar zit een belangrijke waarheid in, want het zijn onze gebruikelijke manieren van denken die onze gebruikelijke manier van ervaren van de wereld construeren en in stand houden.
Maar hoe zit het met creativiteit? Zo veel grote componisten zeggen bijvoorbeeld hetzelfde: de melodie of het thema kwam hen gewoon te binnen, ze hebben het niet bewust gecomponeerd. Veel dichters en andere schrijvers maken hetzelfde punt over de woorden en metaforen die spontaan ontstaan. De diepste creativiteit is niet het product van een zelfbewustzijn dat moeizaam iets probeert te creëren. Het is wanneer je jezelf vergeet en het denken een eigen leven gaat leiden. Dit is een belangrijk voorbeeld, omdat het iets verduidelijkt wat vaak verkeerd begrepen wordt: het doel van onze praktijk is niet om van het denken af te komen, maar om het denken te bevrijden – om dieper en creatiever te denken.
IJ: Dus het nauwkeurig onderzoeken van sommige van deze dualiteiten in je eigen leven kan je dichter bij bevrijding brengen?
DL: En als we sommige van deze non-dualiteiten begrijpen en ervaren, is het waarschijnlijker dat we ook andere vormen van non-dualiteit zullen ervaren. Ze zijn allemaal met elkaar verbonden.
Laat me afsluiten met een laatste voorbeeld – een bijzonder belangrijk voorbeeld vandaag: onze collectieve non-dualiteit met de aarde. Het fundamentele probleem is nu dat onze soort zich afgescheiden voelt van de rest van de biosfeer. Wij denken dat wij superieur zijn aan de andere schepselen, en dat de aarde slechts een verzameling materiële hulpbronnen is die wij kunnen exploiteren. Deze dualiteit is gevaarlijk geworden, zowel voor ons als voor de meeste andere soorten. Kunnen we de ecologische crisis werkelijk oplossen zonder dit soort non-dualiteit te beseffen?
Na de verlichting van de Boeddha verscheen Mara en daagde hem uit door te vragen: wie bevestigt uw ontwaken? De Boeddha zei niets, maar stak zijn hand uit en raakte de aarde aan. Wat had dat te betekenen? Wel, ik moet denken aan een oud probleem in het boeddhisme: als er echt geen zelf is, wie of wat wordt dan verlicht? Kunnen we zeggen dat het de aarde is die wakker wordt en meer bewust wordt? Wij maken deel uit van de aarde, onze lichamen zijn samengesteld uit dezelfde chemicaliën als die van de andere levende en niet-levende wezens. Onze soort is slechts een van de vele manieren waarop de aarde zich manifesteert. We moeten wakker worden voor die waarheid en voor wat impliciet is aan hoe we leven.
De huidige eco-crisis daagt werkelijk onze hele beschaving op een diep niveau uit om wakker te worden voor onze non-dualiteit met de aarde, die zowel onze moeder als ons thuis is.
IJ: Ik ben het ermee eens, en ik geloof dat dit een grote stem is om naar voren te brengen. Velen van ons beoefenen de praktijk voor onszelf, maar we vergeten dat “onszelf” ook de aarde omvat. Het is een andere manier waarop we onze aandacht en zorg kunnen richten op het ontwaken.
DL: De aarde heeft ons nodig. In deze moeilijke tijden vraagt zij ons allen eco-sattva’s te worden.
IJ: Inderdaad. Dank u zeer voor uw tijd en wijsheid. We kijken er echt naar uit om u hier bij BCBS terug te zien.
DL: Ik ook. Bedankt voor dit interview.