De Ursulinen

Help de missie van New Advent te steunen en ontvang de volledige inhoud van deze website als een instant download. Inclusief de Katholieke Encyclopedie, Kerkvaders, Summa, Bijbel en meer, alles voor slechts $19,99…

Een religieuze orde gesticht door de heilige Angela de Merici met als enig doel het onderwijzen van jonge meisjes. Het was de eerste onderwijsorde van vrouwen die in de Kerk werd opgericht, en tot op de dag van vandaag heeft zij zich strikt gehouden aan het werk van haar instituut. Hoewel zij overtuigd was van haar goddelijke opdracht om de grondslagen te leggen van een opvoedkundige orde, kon Angela zeventien jaar lang niet meer doen dan leiding geven aan een aantal jonge vrouwen die bekend stonden onder de naam “De Compagnie van Sint-Ursula”, maar die in hun eigen gezin bleven wonen en op gezette tijden bijeenkwamen voor conferenties en devotionele oefeningen. De vele moeilijkheden die de oprichting van het nieuwe instituut belemmerden, namen uiteindelijk de overhand en in 1535 werden twaalf leden verzameld in een gemeenschap met bisschoppelijke goedkeuring en met de H. Angela de Merici als overstein. De beweging werd met groot enthousiasme ontvangen en verspreidde zich snel over Italië, Duitsland en Frankrijk. Binnen enkele jaren telde de gemeenschap vele huizen, elk onafhankelijk. Constituties die geschikt waren voor het speciale werk van het instituut werden ontwikkeld en voltooid kort voor de dood van de stichteres in 1540. In 1544 werd de eerste goedkeuring ontvangen van Paulus III en werd de Regel van Sint Augustinus aangenomen. Veel belangrijke details werden in die tijd nog niet geregeld, en als gevolg daarvan ontstonden er verschillende congregaties, die zich allemaal Ursulinen noemden, maar onderling sterk verschilden in kleding en gewoonten. De grootste en meest invloedrijke waren de Congregatie van Parijs en de Congregatie van Bordeaux. In 1572 verkreeg Sint-Carolus Borromeus, kardinaal aartsbisschop van Milaan, voor de nieuwe congregatie de status van een kloosterorde met behuizing. In sommige van de oudere Europese kloosters, in Canada en op Cuba, wordt de strikte insluiting nog steeds in acht genomen; in andere delen is de insluiting, hoewel nergens volledig afgeschaft, aangepast aan de plaatselijke omstandigheden. Een bul van definitieve goedkeuring werd in 1618 gegeven door Paulus V.

In het begin van de zeventiende eeuw werd vanuit Canada een oproep gedaan aan groepen religieuze vrouwen om de zware taak op zich te nemen de Indiaanse meisjes op te leiden tot christelijke levensgewoonten. Hierop werd onmiddellijk en gul gereageerd. In 1639 bood Madame de la Peltrie, een rijke Franse weduwe, zichzelf en alles wat zij bezat aan om een missie in Canada te stichten. In mei van dat jaar vertrok zij vanuit Dieppe, vergezeld van drie Ursulinen en drie hospitaalzusters. De laatsten stichtten in Quebec een Hôtel-Dieu, de eersten het eerste Ursulinenklooster op het westelijk continent. De overste van de nieuwe stichting was moeder Marie de l’Incarnation Guyard, wier heldhaftige deugden de Heilige Stoel in 1877 de titel van eerbiedwaardige opleverden en wier proces van heiligverklaring binnenkort zal worden voorgesteld. De vroegste vestiging van de Ursulinen in de Verenigde Staten is ook te danken aan Frans initiatief. In 1727 vertrok Moeder Marie Tranchepain met haar metgezellen uit het Oosten om in New Orleans hun klooster te stichten. Na jaren van strijd kreeg het klooster vaste voet aan de grond, en de Ursulinen bloeien nog steeds in de stad van hun oorspronkelijke stichting. Een opmerkelijk kenmerk van het werk van de Ursulinen in de Verenigde Staten is te vinden in de geschiedenis van de Rocky Mountain Missions, waar zij jarenlang voor de Indianen hebben gewerkt en tien bloeiende centra hebben gesticht. Uit deze westerse stichtingen zijn twee filialen in Alaska voortgekomen. Overeenkomstig de wens van Leo XIII kwam in de herfst van 1900 in Rome een congres van Ursulinen uit alle delen van de wereld bijeen. Vertegenwoordigers werden gezonden uit de Verenigde Staten, Zuid-Amerika, Java en alle delen van Europa. Onder auspiciën van de Heilige Congregatie van Bisschoppen en Regenten werd toen de Romeinse Unie van Ursulinen gevormd, met als eerste moeder-generaal Moeder Maria van Sint-Juliaan. Kardinaal Satolli werd benoemd tot de eerste kardinaal-protector. Tot deze unie behoren meer dan honderd communiteiten; van jaar tot jaar worden er aggregaties uitgevoerd. De verenigde gemeenschappen zijn als volgt in acht provincies verdeeld: Italië; Oostenrijk-Hongarije; Hongarije; het Oosten van Frankrijk; het Westen van Frankrijk; Holland-België-Engeland-Duitsland; het Noorden van de Verenigde Staten; het Zuiden van de Verenigde Staten; Spanje en Portugal. Vele grote en belangrijke gemeenschappen behouden nog steeds hun onafhankelijke organisatie. De laatste jaren hebben de Ursulinen ernstig geleden in Frankrijk en Portugal. De leden van de verdreven gemeenschappen hebben zich aangesloten bij andere stichtingen, zowel in Europa als in de Verenigde Staten.

Het habijt van de orde is van zwart keperstof, vallend in plooien, met wijde mouwen. Bij ceremoniële gelegenheden wordt een lange sleep gedragen. De sluier van de geprofeste religieuzen is zwart, die van de novice wit. De guimpe en de bandeau zijn van wit linnen, de cinctuur van zwart leer. Er zijn twee rangen in elke gemeenschap: de religieuzen van het koor, zo genoemd vanwege hun verplichting om dagelijks het officie te reciteren in koor, en de lekenzusters. De eersten houden zich bezig met onderwijs, de laatsten met huishoudelijke taken. Kandidaten voor beide rangen gaan zes maanden op proef als postulanten in de communiteit waarin zij zich willen stabiliseren. Deze periode wordt gevolgd door twee jaar voorbereiding in een centraal noviciaat, na afloop waarvan de drie geloften van het geloof tijdelijk worden afgelegd, voor een periode van drie jaar. Aan het einde van het derde jaar wordt de professie voor het leven afgelegd. In sommige Ursulinen-gemeenschappen worden plechtige geloften afgelegd, en daar is de pauselijke insluiting van kracht. De geloften van de Ursulinen in de Verenigde Staten zijn, hoewel eeuwigdurend, eenvoudig. Vanaf hun vroegste stichting zijn de Ursulinen grondige en progressieve leraren geweest. Hun systeem kan eclectisch genoemd worden, gebruik makend van de effectieve punten van alle methodes. De Europese huizen zijn voor het grootste deel kostscholen; in de Verenigde Staten combinaties van kost- en dagscholen. De nonnen leiden ook vele parochiale scholen, die, zoals de andere, alle graden omvatten: lagere, academische en college-opleidingen. Het eerste katholieke college voor vrouwen in de staat New York werd in 1904 door de Ursulinen in New Rochelle gesticht. De Ursulinen in verschillende andere delen van de Verenigde Staten hebben het precedent gevolgd en zetten zich praktisch in voor de bevordering van het hoger onderwijs voor vrouwen. De Duitse Ursulinen, die onder invloed van de Kulturkampf werden verbannen en na een ballingschap van tien jaar weer werden toegelaten, mogen hun onderwijs hervatten, maar alleen voor leerlingen van de middelbare school. Zowel in Europa als in Amerika maken de Ursulinen er een punt van om de goedkeuring van de Staat te verkrijgen, en zij maken gebruik van alle voordelen die de openbare instellingen bieden.