Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op VICE UK. “Ze gaan je organen stelen!” schreeuwt Sabina Eriksson, voordat ze op de snelweg M6 naar het tegemoetkomende verkeer rent, nadat ze al frontaal is aangereden door een Volkswagen. Haar tweelingzus, Ursula, benen verpletterd door de vrachtwagen die haar net had overreden, spuugt en schreeuwt naar paramedici aan de kant van de weg.
Tien jaar zijn verstreken sinds de wereld kennismaakte met de Eriksson-tweeling, de meerderheid door beelden van dit bizarre incident langs de weg die voor miljoenen werden uitgezonden in het BBC-programma Traffic Cops, en vervolgens in de BBC-documentaire van 2010, Madness in the Fast Lane. Ze zijn ook een populair onderwerp in de samenzwerings- en mysteriesecties van Reddit – maar een decennium later kunnen maar weinigen beweren dat ze dichter bij het begrijpen van de chaos zijn die zich in mei 2008 gedurende twee dagen in de West Midlands in het Verenigd Koninkrijk voordeed.
De algemeen aanvaarde tijdlijn begint op vrijdag 16 mei, toen Sabina en Ursula Eriksson, twee Zweedse vrouwen van achter in de dertig, naar Liverpool reisden – per veerboot, zo wordt aangenomen, hoewel niemand op die veerboot ooit heeft bevestigd dat ze gezien zijn – vanuit Sabina’s huis in Mallow, County Cork, Ierland. Ursula reisde vanuit haar huis in de VS om haar tweelingzus te bezoeken. Eenmaal in Liverpool, vermoedelijk om 8.30 uur op zaterdag 17 mei, gingen ze beiden naar het politiebureau van St. Anne, waar Sabina haar zorgen over de veiligheid van haar kinderen in Ierland kenbaar maakte. De politie maakte contact met agenten in Dublin en beloofde de klacht op te volgen. Om 11.30 uur stapten Sabina en Ursula op een National Express Coach naar Londen. Nogmaals, geen enkele andere reiziger heeft zich ooit gemeld om te zeggen dat zij ook in die bus zaten.
De zusters verlieten de bus bij het Keele tankstation – wat geen geplande rustplaats is – ofwel omdat zij zich onwel voelden, zoals vermeld in het politierapport dat zou volgen, ofwel omdat zij, zoals de buschauffeur heeft beweerd, zich onregelmatig gedroegen. Volgens dit laatste verhaal hielden zij beiden hun koffers vast, omdat zij weigerden ze in het bagageruim te zetten, en vroeg de chauffeur of hij hun bagage mocht doorzoeken. Toen zij weigerden, werden zij uit het voertuig gezet. Eenmaal bij het benzinestation, gingen ze naar de achterkant van het complex. De bedrijfsleidster, ook gealarmeerd door hun gedrag, belde de politie. Ze vreesde dat de tweeling explosieven bij zich had. De politie kwam om met de vrouwen te spreken. In de overtuiging dat zij geen gevaar vormden, noch voor het tankstation, noch voor henzelf, liet de politie hen vertrekken.
Wat daarna gebeurde was buitengewoon. De twee zussen verlieten het benzinestation schijnbaar te voet en werden op een bewakingscamera gezien terwijl ze over de middenberm van de snelweg M6 liepen. Later zou hun oudere broer, Björn, beweren dat ze op de vlucht waren voor “maniakken”, hoewel niets om dit te bevestigen ooit op film is vrijgegeven. Ze probeerden de weg over te steken, waarbij Sabina werd geschampt door een rode SEAT León sedan toen ze het probeerden. Snelwegpolitieagenten gingen ter plaatse, net als de Central Motorway Police Group, met camera-agenten van het programma Traffic Cops die de eenheid op dat moment volgden. Zij hielden de zusters aan. De situatie leek rustig. De zussen stonden te roken en gezellig te babbelen. Sabina droeg een geel vizier met het opschrift: “Tijd om te geloven.”
Toen, terwijl de gearriveerde politie op de hoogte werd gesteld van de situatie, rende Ursula plotseling de weg op, waarbij haar jas van haar werd getrokken door een bezorgde agent toen ze probeerde zich te bevrijden. Ze rende recht tegen de zijkant van een tegemoetkomende vrachtwagen. Die reed, naar schatting, 60 km/u. U kunt haar schoenen zien verspreid over de weg in de nasleep van de botsing. Seconden later, sprong Sabina op de weg en botste tegen de voorruit van een Volkswagen Polo. Ursula’s benen werden verbrijzeld. Sabina was bewusteloos gedurende ongeveer 15 minuten. Op de een of andere manier overleefden ze het allebei.
Nadat een luchtambulance was gebeld, begon Sabina bij te komen en reageerde door onmiddellijk te klauwen en te spugen naar de politieagent die haar probeerde te helpen. Ze schreeuwde: “Ik herken je, je bent niet echt.” Ze maakte een claim over de diefstal van haar organen. Toen, wonder boven wonder, stond zij op en begon om de hulp van de politie te schreeuwen, schijnbaar niet in staat om vast te stellen dat de politie er al was. Sabina begon te vragen: “Waarom vermoorden jullie mij?” Toen sloeg ze een politieagent in het gezicht en vluchtte de volgende snelweg op. Ze kon nergens heen, trok haar rode jas uit en ging de confrontatie aan met de agenten die haar omringden en haar uiteindelijk in de boeien sloegen.
Bij het doorzoeken van de brokstukken van het incident vond de politie een aantal kapotte mobiele telefoons.
De zussen werden naar het ziekenhuis gebracht. Ursula, met gebroken benen, werd opgenomen. Sabina, ogenschijnlijk ongedeerd, werd naar het politiebureau gebracht voor onderzoek. Ze was nu veel rustiger, maar wel een beetje gefrustreerd dat ze haar juwelen af moest doen, een beetje flirterig zelfs. Ze zei tegen een agent: “In Zweden zeggen we dat een ongeluk zelden alleen gebeurt. Meestal volgt er nog minstens één, misschien wel twee.” De volgende dag werd Sabina vrijgelaten uit de rechtbank. Ze pleitte schuldig aan het slaan van een politieagent en het zich op verboden terrein bevinden op de snelweg, en werd veroordeeld tot één dag hechtenis. Na een volledige nacht op het politiebureau te hebben doorgebracht, werd zij geacht haar straf te hebben uitgezeten. Opmerkelijk genoeg was er geen volledige psychiatrische evaluatie geweest.
Sabina was nu gestrand in een stad in Engeland genaamd Stoke-On-Trent, ze droeg Ursula’s groene topje en droeg haar bezittingen – waaronder een laptop en £1,000 in contanten – in een doorzichtige plastic zak, verstrekt door de politie.
Om ongeveer 19.00 uur stopten twee lokale mannen die een hond aan het uitlaten waren bij Sabina. De hond behoorde toe aan Glenn Hollinshead, 54, een voormalig RAF piloot. Zijn vriend was Peter Molloy. Sabina vroeg of er B&B’s in de buurt waren. Glenn stelde voor om terug te gaan naar zijn huis, vlakbij. Sabina was nerveus, maar stemde toe. Eenmaal daar, kon ze niet stoppen met uit het raam te gluren. Ze bood de twee mannen een sigaret aan, maar rukte ze uit hun mond voordat ze ze konden aansteken, omdat ze beweerde dat ze “vergiftigd” konden zijn. Net voor middernacht vertrok Peter Molloy. Sabina bleef de nacht. De volgende dag, rond 19.40 uur, maakte Glenn wat eten klaar, voordat hij naar buiten ging om zijn buurman, Frank Booth, te vragen of hij theezakjes kon lenen. Nog geen minuut later wankelde hij bloedend naar buiten en zei tegen Frank: “Ze heeft me neergestoken.” Zijn laatste woorden voor hij stierf waren naar verluidt: “Zorg voor mijn hond.”
Frank belde de politie. Sabina vluchtte. Ze werd gezien toen ze wegrende door een chauffeur genaamd Joshua Grattage. Later werd gezegd dat ze zichzelf met een hamer sloeg met regelmatige, zij het grillige, intervallen. Grattage probeerde haar tegen te houden en werd geraakt door een dakpan die Sabina in haar zak had. Uiteindelijk haalde ze het tot een brug, waar ze 40 voet sprong op de A50 snelweg, waarbij ze haar beide enkels brak en haar schedel brak.
Het was de laatste daad van waanzin die Sabina Eriksson zou begaan- hoewel het zeker niet het einde van de waanzin was.
Sabina Eriksson’s mugshot
Sabina werd gearresteerd op verdenking van moord, terwijl ze herstellende was in het University Hospital van North Staffordshire, op 9 juni. Nog steeds in een rolstoel, werd zij op 11 september ontslagen en op dezelfde dag in hechtenis genomen. Ursula werd dezelfde maand vrijgelaten. Ze keerde terug naar Amerika, na enige tijd in Zweden te hebben doorgebracht. Ze is nooit aangeklaagd en is nu lid van de Sacred Heart Church in Belle Vue, Washington. Sabina’s proces had in februari 2009 moeten beginnen, maar is uiteindelijk pas op 1 september begonnen. Naar verluidt waren er problemen bij het verkrijgen van Sabina’s medische dossiers uit Zweden.
Op 2 september pleitte Sabina schuldig aan doodslag met verminderde verantwoordelijkheid. Er werd geen verklaring gegeven; elke vraag die haar werd gesteld, werd beantwoord met “geen commentaar”. De video van de snelweg M6 werd nooit getoond. Zowel de aanklager als de verdediging beweerden dat Sabina krankzinnig was op het moment van de moord, maar niet op het moment van het proces. De verdediging beweerde dat Sabina een secundaire lijder was aan Folie à deux, Frans voor “een waanzin van twee”, en beweerde verder dat ze krankzinnigheid had overgedragen van haar tweelingbroer Ursula. De aanklager in de Nottingham Crown Court accepteerde dit. Sabina kreeg vijf jaar, uit te zitten in Bronzefield Women’s Prison.
Hoewel deze informatie zelden wordt opgenomen in de geaccepteerde tijdlijn, werd op 6 december 2012 anoniem beeldmateriaal geüpload naar het internet dat het begrip van de gebeurtenissen van tien jaar geleden aanzienlijk zou moeten veranderen. De beelden, die werden opgenomen op hetzelfde moment als de beelden die werden uitgezonden in zowel Traffic Cops als Madness in the Fast Lane, tonen twee politieagenten die na het incident op de snelweg M6 in de berm staan en het erover eens zijn dat de zusjes een “136” moeten krijgen – een clausule in de wet op de geestelijke gezondheid die inhoudt dat de politie iemand kan “vasthouden” op grond van zijn geestelijke gezondheid, en dat de arrestant een psychisch onderzoek moet ondergaan. Geen van beide is gebeurd. Aangenomen wordt dat de politie BBC-Mentorn Productions, die de opnamen heeft gemaakt, heeft verzocht het fragment uit de film te verwijderen. Wat dit betekent is dat Sabina nooit na slechts één dag had mogen worden vrijgelaten, wat betekent dat Glenn Hollinshead haar nooit zou hebben ontmoet, wat betekent dat Glenn Hollinshead nooit zou zijn neergestoken.
Over waarom hij werd neergestoken, is het onwaarschijnlijk dat we het ooit zullen weten. Sinds haar vrijlating uit de gevangenis in 2011, is Sabina Eriksson verdwenen. Haar verblijfplaats is onbekend.
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief om dagelijks het beste van VICE in je inbox te krijgen. Volg James McMahon op Twitter.
UPDATE 9/14/18: In een eerdere versie van dit artikel stond abusievelijk dat het proces van Sabina Eriksson in februari van 1999 zou beginnen. Dit is nu gecorrigeerd.