De Marshalleilanden zijn een groep Micronesische atollen die verspreid liggen over de uitgestrekte Stille Oceaan. Ze zijn afgelegen, ongerept en echt buiten de gebaande paden. Weinig mensen hebben van de Marshalleilanden gehoord. Nog minder hebben voet gezet op hun zanderige kusten.
Van bovenaf zien de koraalatollen van de Marshalleilanden eruit als linten van iriserend blauw die een kobaltblauwe oceaan bedekken.
Een keer knipperen en je ziet ze.
Klik twee keer, en ze zijn weg.
Reizen naar de Marshall Eilanden
Door de extreme isolatie van de Marshall Eilanden ontvangt het land slechts een paar duizend toeristen per jaar. Afgezien van eigenzinnige zeelieden en LDS missionarissen, bestaan de bezoekers voornamelijk uit mensen die naar het gebied komen voor werk in de commerciële visindustrie. Als gevolg hiervan zijn er weinig gidsen en bronnen over reizen naar het gebied. Zelfs Lonely Planet biedt weinig meer dan uitgedroogde Thorn Tree Forum threads met gedateerd reisadvies.
Toch, misschien deels te wijten aan hun mysterie en gebrek aan bekendheid, voelde ik me aangetrokken tot de Marshall-eilanden in de jaren voorafgaand aan mijn bezoek.
Dus toen mijn vriendin Mariella (een vriendin die ik had leren kennen toen ik met WorldTeach lesgaf in het noorden van Namibië) me vertelde dat ze plannen had om zes maanden vrijwilligerswerk te gaan doen op Wotje Atoll op de Marshalleilanden, wist ik dat ik de kans moest grijpen om ze te bezoeken, ongeacht de logistiek.
-
BEREIKEN VAN DE MARSHALL EILANDEN
Er zijn maar weinig vluchten naar de Marshall Eilanden. Op een handjevol na ontvangt de Marshall-hoofdstad Majuro alle vluchten. De meest gebruikelijke (en enige directe) manier om van Noord-Amerika naar de Marshalleilanden te gaan, is via de Island Hopper van United Airlines.
De Island Hopper is een overblijfsel van Pacific Continental Holdings en een levensader voor de afgelegen gemeenschappen in de Stille Oceaan. De exorbitant dure vlucht verbindt een reeks eilanden tussen Honolulu en Guam en neemt het grootste deel van een hele dag in beslag om volledig te worden uitgevoerd. Onderweg wordt gestopt in Majuro, Kwajalein, Pohnpei, Kosrae en Chuuk.
-
OVER DE MARSHALL EILANDEN
Het reizen tussen de atollen van de Marshalleilanden kan het best worden overgelaten aan mensen met veel tijd om handen.
Vluchten tussen de buitenste atollen van de Marshalleilanden zijn duur, beperkt en onvoorspelbaar. Air Marshall Islands (ook bekend als Air Maybe) vliegt tussen Majuro en de grotere buitenste atollen, maar vluchten zijn vaak ernstig vertraagd of geannuleerd als gevolg van het weer. Als alternatief kunnen sommige eilanden worden bereikt met vrachtboten die tussen Majuro en de buitenste eilanden varen. Maar zelfs die kunnen onbetrouwbaar zijn.
Toen mijn vriendin voor haar onderwijsopdracht tussen Majuro en Wotje moest vliegen, vernam ze dat de wekelijkse vlucht voor onbepaalde tijd was opgeschort wegens werkzaamheden aan de landingsbaan. Haar enige andere alternatief – een 24 uur durende boottocht – was ook vertraagd vanwege de ruwe januarizee. Het gevolg was dat ze de eerste weken van haar contract vastzat in Majuro.
-
HET VERKRIJGEN VAN MAJURO ZONDER AUTO
Hoe moeilijk het ook is om naar en rond de Marshalleilanden te reizen, Majuro Atoll verkennen zonder auto is zowel gemakkelijk als ongecompliceerd. Het magere atol heeft slechts één hoofdweg die loopt van Darrit naar Laura. Er rijden gedeelde taxi’s die mensen tegen een kleine vergoeding oppikken en op hun bestemming afzetten. De standaardtarieven rond Majuro zijn $1 per passagier. Om van en naar de luchthaven te komen, moet $5 worden betaald.
MAJURO ATOLL: KAPITAAL VAN DE MARSHALL EILANDEN
Door onregelmatige vluchtschema’s vanaf de hoofdstad Majuro, kon ik een bezoek aan het afgelegen Wotje niet helemaal rond krijgen. In plaats daarvan besloten Mariella en ik elkaar in Majuro te ontmoeten en een paar dagen in alle rust en eenzaamheid door te brengen op het paradijselijke zand van het nabijgelegen Arno Atoll.
Voordat we de boot naar Arno namen, brachten we een halve dag in Majuro door met winkelen voor handwerk in Elefa, het eten van verse sashimi op de MISCO Market en het uitzoeken van de logistiek van onze rustieke strandvakantie.
Er is heel weinig toerisme op Majuro en de accommodatiemogelijkheden zijn dan ook vrijwel nihil. De weinige opties die er zijn, zijn ondermaats en te duur. De meeste toeristen verblijven bij Robert Reimers of het Marshall Islands resort.
Voor onze nacht in Majuro organiseerde Mariella een verblijf in de unieke containerwoning-appartementen naast EZ Price. De onberispelijke appartementen – uitgerust met airconditioning, een keuken, TV, (twijfelachtig) Internet en een comfortabele zithoek – kosten $75 per nacht.
Het appartementencomplex (te reserveren bij het kantoor op de tweede verdieping van EZ Price) is echt een ruwe diamant als het op logies aankomt.
Majuro is een dichtbevolkt, vervuild stuk land dat haaks staat op de romantische beelden van een tropisch paradijs die ik in mijn hoofd had getoverd. Ik kwam aan in Majuro en werd onmiddellijk getroffen door de overontwikkeling van het eiland. Huizen en winkels bedekken elke centimeter van het onroerend goed van het eiland en auto’s verstoppen de enige weg. Overal zijn mensen, stranden zijn er bijna niet en zwerfhonden blaffen venijnig naar voorbijgangers.
Hoewel Majuro veel te wensen overlaat, is het echter niet verstoken van dingen om te doen. Mijn reisroute voor de Marshalleilanden gaf me niet genoeg tijd om Majuro Atoll voldoende te verkennen, maar mijn vriend raadde me aan Laura Beach en Eneko Island te bezoeken.
ARNO ATOLL
De grootste toeristische troef van Majuro Atoll is de nabijheid van Arno. Arno ligt op slechts een uur varen van Majuro en de rustige kusten zijn een wereld ver van de drukte van de hoofdstad.
Arno is de Stille Oceaan waar ik van droomde. Het is de Stille Oceaan van wuivende palmen, witte zandstranden en turquoise zeeën.
Elke maandag, woensdag en vrijdag maakt een boot een retourtje tussen Majuro en Arno Atoll. De boot vertrekt rond 10 uur ’s ochtends vanaf het dok bij Robert Reimers en vervoert passagiers en vracht tussen de eilanden. Het is de enige verbinding die de bewoners van Arno met de buitenwereld hebben. Toeristen die tussen de twee eilanden reizen, betalen $15 per enkele reis voor de overtocht van een uur.
De Beachcomer’s Lodge is de enige plek om op Arno te verblijven. De rustieke lagune-georiënteerde hutten van de lodge bieden ruime, geventileerde kamers die uitkijken op een strook wit zandstrand. Voor $50 per nacht huurden Mariella en ik een kamer met een kleine kitchenette. De grote ramen van de kamer boden uitzicht op het stralend witte zand van de Arno en het turquoise water.
Er is niet veel te doen op Arno Atoll, maar dat maakt het eiland juist zo bijzonder.
Op het lintvormige atol brachten we onze ochtenden door met genieten van het uitgestrekte poederachtige strand. s Middags maakten we wandelingen over de eenzame, met palmen afgeschermde weg van het eiland en genoten we van de rust van onze omgeving. En bij zonsondergang stonden we vol ontzag te kijken hoe de kleuren de hemel in een palet van vurige tinten schilderden.
De MARSHALL-eilanden: een verdwijnend paradijs
Terwijl onze drie dagen op Arno Atoll pure gelukzaligheid waren, dwongen ze ons ook na te denken over hoe de toekomst van de Marshall-eilanden eruit zou kunnen zien.
Tijdens onze wandelingen volgden Mariella en ik de hoofdweg van de Beachcomer, voorbij het dok, tot waar het eiland zo dun is dat er aan weerszijden water zichtbaar is. We werden ons er scherp van bewust hoe weinig de oceanen zouden moeten stijgen om de Marshalleilanden volledig van de wereldkaart te vegen.
Overal op de Marshalleilanden is de klimaatverandering een olifant in de kamer. Deze 29 laaggelegen atollen steken slechts een paar meter boven de zeespiegel uit. Het hoogste punt op de Marshalls is 30 voet hoog. Op het dichtbevolkte Majuro Atol, bereikt het hoogste punt minder dan 10ft.
Met het stijgen van de oceanen, zullen deze eilanden waarschijnlijk verdwijnen.
Het is geen wonder dat de Marshallezen zich zo’n zorgen maken over de klimaatverandering.
Hoewel de aanpak van de klimaatverandering van cruciaal belang is voor de toekomst van de eilanden in de Stille Oceaan, zijn de Marshallezen er niet vreemd van dat de buitenwereld hun milieu te gronde richt. Tussen 1946 en 1958 hebben de VS de Marshalleilanden gebruikt als testgebied voor atoombommen. Drieëntwintig proeven vonden plaats op Bikini Atol, en nog eens 44 bommen werden tot ontploffing gebracht op Enewetak.
De fall-out van de proeven trof het hele land en dwong duizenden eilandbewoners hun huizen te ontvluchten.
En vandaag worden de zandstranden van de Marshalleilanden geconfronteerd met nog een andere vervuilende stof: Plastic.
Zelfs op de ongerepte stranden van het afgelegen Arno Atoll, vond ik plastic afval ingebed in boomwortels, vastgeklemd in het zand en dobberend in het turquoise water. Het afval, waarvan het grootste deel duidelijk uit de oceanen is aangespoeld, vormt een bedreiging voor de visvoorraad van het land en vervuilt de kusten.
Doordat ik de gevolgen van de vervuiling en de klimaatverandering op Arno Atoll zag, moest ik lang en diep nadenken over de stappen die ik zou moeten nemen om plastic afval te verminderen en mijn koolstofvoetafdruk te compenseren. De Marshall-eilanden zijn namelijk een bijzonder paradijs.
Het zou tragisch zijn om ze te verliezen.
***
De atollen van de Marshall-eilanden zijn alles wat grote strandvakantiebestemmingen niet zijn. Ze zijn onaangetast door het toerisme, onbedorven door ontwikkeling en ongehoord door de wereld in het algemeen.
Reizen naar de Marshalleilanden is niet voor iedereen weggelegd. De eilanden zijn afgelegen en bieden weinig luxe.
In tegenstelling tot Hawaii of Frans Polynesië zijn de toeristische voorzieningen beperkt en vaak onder de maat. Maar voor wie tijd, geduld, nieuwsgierigheid naar het onbekende en zin in avontuur heeft, zijn de Marshalleilanden – voorlopig althans – een van de laatste bakens van het werkelijk ongerepte paradijs op aarde.