De impact op onderbediende gemeenschappen in tijden van crisis

De COVID-19-pandemie heeft zich over de hele wereld en in de Verenigde Staten verspreid. Als leiders in de gezondheidszorg moeten we ervoor zorgen dat elke patiënt de beste zorg krijgt, ongeacht zijn postcode.

De pandemie heeft de fragiele staat van ons gezondheidszorgsysteem blootgelegd, met name in gemeenschappen met een lage bevolkingsdichtheid. Deze pandemie kan de onderbedeelde gemeenschappen meer treffen dan andere vanwege hun financiële en gezondheidsverschillen. Hun gebrek aan ziektekostenverzekering, toegankelijke gezondheidsvoorzieningen en gevoelens van isolement kunnen hun bestaande ongelijkheden nog vergroten. Het gebrek aan actie om deze kwetsbare bevolkingsgroepen aan te pakken, zal het bijna onmogelijk maken om de verspreiding van COVID-19 te beheersen.

In deze tijd zal het niet alleen persoonlijke inzet vergen om het virus te verslaan, maar ook het gebruik van technologie. Technologie kan een vitale en actieve rol spelen door virusstatistieken bij te houden, te helpen ontdekken waar de testlacunes zich bevinden, middelen te inventariseren en te identificeren waar telegezondheidszorg het meest nodig is tijdens de shelter-in-place.

De industrie is trots om onze zorgverleners te ondersteunen die COVID-19 in de frontlinie bestrijden; onderbedeelde gemeenschappen lijden echter. Als changemakers, als we het gebrek aan toegang tot geloofwaardige, transparante en correcte gezondheidsinformatiefactoren nu niet aanpakken, zullen dit in de toekomst belangrijkere problemen worden.

Een panel van thought leaders verkent kwesties, waaronder toegang tot zorg en sociale determinanten van gezondheid, die door COVID-19 worden versterkt en hoe het verhaal tussen gezondheidssystemen/aanbieders en onderbedeelde gemeenschappen kan worden veranderd.

COVID-19 is de katalysator geworden die de bestaande fragiele relatie tussen zorgaanbieders en de risicogemeenschap heeft geïntensiveerd. Dit wantrouwen wordt nog versterkt door de informatiekloof die in deze gemeenschappen bestaat. Deze kloof verhindert de bevolking zorg te ontvangen die specifiek op hun behoeften is afgestemd. Deze behoeften omvatten de behandeling van onderliggende medische aandoeningen zoals astma, diabetes, hartziekten, hoge bloeddruk en zwaarlijvigheid. Degenen met chronische ziekten in de onderbedeelde bevolking moeten medische zorg blijven krijgen, omdat ze een grotere kans hebben om COVID-19 op te lopen.

De onderbedeelde gemeenschappen hebben beperkte toegang gehad tot COVID-19-tests, wat is bewezen door de massale aantallen in New Orleans, Milwaukee, Chicago, Detroit, District of Columbia, en Baltimore in hun binnensteden. Het documenteren en informeren van het publiek over de demografische analysen van het land is een kritieke plicht. Door de onderbedeelde bevolking macht te geven over hun gezondheidszorg om COVID-19 te bestrijden, kan de verspreiding van het virus worden vertraagd en in de tussentijd levens worden gered.

We kunnen ons niet concentreren op de impact van COVID-19 zonder ook te verwijzen naar de oudere bevolking die het hardst door het virus wordt getroffen. Voor degenen die in langdurige verpleeginrichtingen wonen waar ze in de buurt van andere bewoners zijn, en de faciliteiten ervaren personeelstekorten, slechte infectiecontrole maakt de onderbedeelde oudere bevolking vatbaar voor het COVID-19. Deze vatbaarheid heeft positieve tests of sterfgevallen aangetoond in faciliteiten in de staat Washington, Kansas, Oregon, Florida, Louisiana, Michigan, en Illinois.

Het personeel in de langdurige vaardigheidsfaciliteiten wordt geconfronteerd met uitdagingen zoals personeelstekorten, frequente personeelswisselingen, een aanzienlijke verhouding tussen bewoners en personeel, niet genoeg persoonlijke beschermingsmiddelen (PPE), en, het belangrijkst, gebrek aan opleiding en onderwijs voor een groot deel van het personeel. Een groot deel van het personeel dat rechtstreeks contact heeft met de bewoners, heeft een laag loon en leeft in armoede. Vóór COVID-19 hadden zij misschien al te maken met sociaal-economische problemen, maar nu komt daar nog bij dat zij het virus kunnen oplopen en op hun beurt hun naasten kunnen besmetten. Je leven en dat van je familie op het spel zetten is een zware last voor mensen die in armoede leven.

Hoe technologie kan helpen

Technologie kan helpen de impact van COVID-19 op de achtergestelde bevolking te verzachten door hulpmiddelen en middelen te implementeren. Hoewel velen in armoede misschien geen computer hebben, ondanks deze digitale kloof, heeft de meerderheid van de mensen in onderbediende gemeenschappen wel een smartphone, waardoor digitale kanalen een krachtig middel zijn om informatie naar de massa’s te sturen.

Organisaties hebben websites gemaakt voor een bewoner om dragers van de ziekte te identificeren, wat heeft bijgedragen tot een succesvolle beheersingsstrategie. Andere sites zijn opgezet met informatie over de plaatsen waar in de stad en de staat van de bewoner wordt getest. Bovendien zijn sociale-mediaplatforms een middel om informatie naar de massa te sturen, vitale informatie over COVID-19 te verspreiden en een middel te bieden voor de onderbedeelde gemeenschapsbevolking om correct en snel begrepen nieuws te krijgen.

Een krachtig platform waartoe veel aanbieders en andere gezondheidszorgfaciliteiten zich wenden, is telegezondheidszorg. Met ons gezondheidssysteem overbelast met zieke COVID-19-patiënten, zijn patiënten niet in staat om gezien te worden voor reguliere kantoorbezoeken of niet-kritieke, dezelfde dag afspraken. Tijdens COVID-19 stelt de telegezondheidsoplossing de bewoners in staat om zorg te blijven krijgen voor hun chronische aandoeningen. Telehealth kan ervoor zorgen dat de chronische aandoeningen van de onderbedeelde bevolking er tijdens deze pandemie niet op achteruit gaan. De aanbieders ontdekken de waarde van technologie en breiden hun diensten uit en verbeteren deze. Omdat dit alles thuis kan plaatsvinden, kan de onderbedeelde gemeenschap de juiste zorg krijgen zonder hun huis te hoeven verlaten.

Als we een diepe duik nemen in de huidige omgeving en hoe deze van invloed is op de verarmde, onderbediende en minderheidsgemeenschappen, hebben leiders, vernieuwers en changemakers in de gezondheidszorg de verantwoordelijkheid om te evalueren waarom we hier zijn en wat we nu kunnen doen om deze uitdagingen in de toekomst te verminderen, waaronder:

• Investeren in federaal gekwalificeerde gezondheidscentra die eerstelijnszorgdiensten verlenen aan onderbedeelde bevolkingsgroepen om hen toegang tot zorg te geven en de kosten van de gezondheidszorg te verlagen voor degenen die niet kunnen betalen. Als dit prototype er nu zou zijn, zouden onze binnenstedelijke hotspots voor COVID-19 misschien niet bestaan.
• Samenwerken met lokale agentschappen, omdat zij meer kans hebben om de behoeften onmiddellijk aan te pakken.
• Zorgen dat kerken en gemeenschapsleiders eerder dan later bij de gezondheidszorgcrisis worden betrokken, wat is gebeurd met de COVID-19 crisis.
• Voorlichting geven over gezondheidsverschillen en de invloed die het heeft op de gezondheid en de gezondheidszorg van de onderbedeelde bevolking.

Het is belangrijk dat we onze zorgverleners voorlichten over het zien van een persoon en niet van een kleur. We zijn ons ervan bewust dat onbewuste vooroordelen reëel zijn, maar als zorgverlener moet je vertragen en je denken verplaatsen van de primitieve, reactieve delen van de hersenen naar een meer reflectief niveau geest. Met vastberadenheid kunnen zorgverleners de worstelingen van de gemeenschappen van hun patiënten begrijpen en respecteren hoe anders hun manier van leven is. We moeten ons realiseren dat anders niet altijd slecht is. Om dit te doen, moeten zorgverleners actief werken aan een interpersoonlijke relatie met hun patiënten. COVID-19 is een wake-up call voor onze natie, onze zorgsector en mensen.

De standpunten en meningen die in deze blog of door commenters worden geuit, zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het officiële beleid of standpunt van HIMSS of gelieerde ondernemingen.

Originally published 13 April 2020; updated 2 June 2020