De 11 beste videogames van 2016

We hebben moeite om ons 12 maanden te herinneren die zo vol zaten met geweldige videogames. Indie-ontwikkelaars, blockbuster-studio’s, virtual reality-knutselaars en makers die labels tarten: alle hoeken van de industrie droegen bij aan een van de vreemdste, meest gevarieerde en beste jaren in de korte geschiedenis van het medium.

Controversiële games zoals No Man’s Sky en Pokémon Go lieten ons zowel oneindige zonnestelsels als ons buurtpark verkennen. Dishonored 2 en Firewatch toonden het bereik van first-person storytelling, een vorm die niet langer wapens nodig heeft om zijn bestaan te rechtvaardigen. De avondkampen van Final Fantasy XV, de dagen op de boerderij in Stardew Valley en de doelloze ritjes in Forza Horizon 3 laten spelers hun eigen plezier vinden.

Worstelen om favorieten te beperken is natuurlijk een leuk probleem om te hebben. Maar we erkennen dat deze lijst, een fractie groter dan de traditionele top 10, nog steeds een aantal opvallende afwezigen heeft. Dus nodigen we je uit om je eindejaarslijstjes te delen in de comments; elk van onze schrijvers zal hetzelfde doen.

Nu, zonder verder te kwebbelen over ons geluk, presenteren we The Verge’s 11 beste games van 2016.

Stardew Valley

De ongebruikelijk vroege komst van de pumpkin spice latte, de verkeerde film die de Oscar voor Beste Film wint, de Kansas City Chiefs die instorten in hun eerste wedstrijd in de play-offs: Ik kan weinig andere dingen in het leven bedenken die zo betrouwbaar zijn als de maandelijkse stroom remasters, remakes en reboots van videogames. Soms lijkt de industrie gehinderd door nostalgie, overweldigd door makers die zo verbeten bezig zijn met het herscheppen van dingen waar we van hielden, dat ze uit het oog verliezen waarom we ervan hielden. Neem bijvoorbeeld een van mijn favoriete spellen uit 1997, het rollenspel Harvest Moon. In twee decennia heeft de uitgever de serie als een dunne, smakeloze pasta verspreid over meer dan 25 items.

Stardew Valley, uitgebracht in februari, is niet gemaakt door de makers van Harvest Moon, maar meer dan de twee dozijn officiële vervolgen, herovert het de essentie van het origineel. De enige ontwikkelaar, Eric Barone, benaderde de Harvest Moon-formule met het oog van een getalenteerde redacteur: hij knipte bij, voegde toe en herzag waar nodig, en ondersteunde, eerde en verhief de stem van het origineel voortdurend. Maar meer nog dan de eerbied voor Harvest Moon, zal ik me Stardew Valley herinneren om zijn originele accenten: de eigenzinnige personages uit een klein stadje, de flirt met magisch realisme en de oprechte waardering voor een eenvoudig leven dat goed wordt geleefd. Ik speelde Harvest Moon als kind om me het leven als volwassene voor te stellen.

Wanneer ik Stardew Valley speel, ben ik niet nostalgisch naar Harvest Moon, maar naar dat kostbare en zorgeloze idee van volwassenheid. Maanden later maak ik nog steeds af en toe een uitstapje naar de virtuele boerderij als een korte onderbreking van het volwassen leven dat op zijn eigen manieren de moeite waard is, maar nooit zo eenvoudig is. -Chris Plante

Forza Horizon 3

2016 was een mooi jaar voor degenen onder ons die graag doelloos door open werelden zoeven, missies en leaderboards negeren terwijl de wind ons haar opwiept. Forza Horizon 3 is, in de kern, een kans om exotische auto’s, citroenen, en alles daartussenin te rijden door een gobsmackingly mooie re-creatie van Australië. Of tenminste, de voice-over vertelt me dat dit op Australië lijkt, terwijl ik met een buggy door nauwe steegjes, over zandduinen, over steile berghellingen, door verwoestbare akkers en door weelderige tropische bossen scheur. Er is hier veel spel voor mensen die behoefte hebben aan richting, met name rijke asynchrone multiplayer die de wereld vult met kunstmatig intelligente auto’s die hun beste imitaties doen van de rijgewoonten van je vrienden. Maar gezien mijn droomauto en de open weg zijn aanwijzingen wel het laatste waar ik aan denk. -Chris Plante

Superhot

Kunnen we een spel twee keer nomineren? In februari prees ik Superhot als het zeldzaamste der dingen: een echt originele first-person shooter. De tijdbuigende haak, waarbij de tijd alleen vordert als je beweegt, doet denken aan The Matrix, maar het resultaat is zoveel meer dan “een kans om als Neo te spelen”. Het ontwerp is minimalistisch: een ivoorwitte wereld geteisterd door robijnrode handlangers. De eenvoud is niet alleen visueel aangenaam; het maakt een snelle game gemakkelijk te lezen, zoals de manier waarop het komen en gaan van dodelijk gevaar wordt gecommuniceerd met levendige glazen lijnen die zich achter elke kogel uitstrekken. Superhot alleen al verdient een plaats in deze lijst.

Deze maand is echter een draai aan Superhot uitgebracht voor de Oculus Rift en zijn Touch-bewegingscontrollers. In het kort: het is het beste VR-spel tot nu toe, het nagelen van de moment-tot-moment sensatie van het originele spel, terwijl het nog steeds zijn eigen ding is. Een vijand in het gezicht stompen, zijn pistool in de lucht grijpen, de lading van een machinegeweer ontwijken en vervolgens een aanvaller op het laatst mogelijke moment neerschieten is zo opwindend dat je vergeet hoe stom je eruit moet zien als je de daad uitvoert terwijl je een VR-headset in je woonkamer draagt. -Chris Plante

No Man’s Sky

No Man’s Sky was niet precies wat werd beloofd toen het spel drie jaar geleden werd aangekondigd, maar dat betekent niet dat het niet nog steeds iets bijzonders is. Het gaf me iets wat geen enkel spel me ooit eerder heeft gegeven: het gevoel dat ik slechts een klein stipje ben in een enorm universum, een universum dat ik in mijn eigen tempo kon verkennen. Natuurlijk kon het verkennen zelf soms vervelend zijn. Ik heb ontelbare uren doorgebracht met het delven van stenen voor brandstof, het zoeken naar zeldzame mineralen om mijn uitrusting te upgraden, en het vechten tegen vervelende piraten in de wildernis van de ruimte.

De dieptepunten konden erg laag zijn – urenlang vastzitten in een grot, dagenlang een pad volgen naar nergens – maar voor mij maakten de hoogtepunten het de moeite waard. Het is spannend om een prachtig nieuw buitenaards wezen te ontdekken, of een oude ruïne te vinden op de bodem van een oceaan, of gewoon de zonsondergang te zien op een kleurrijke nieuwe wereld. En de enorme schaal van No Man’s Sky, het feit dat ik bijna altijd de eerste persoon was die deze fantastische dingen zag, maakte het des te spannender. Je moet er misschien veel tijd en moeite in steken, maar het gevoel van ontdekking in No Man’s Sky is anders dan alle andere. -Andrew Webster

Pokémon Go

Pokémon Go is de samenvloeiing van twee dingen waarvan ik niet had gedacht dat ik er ooit aan zou beginnen: smartphone augmented reality gaming en Pokémon. Maar het heeft me overgehaald omdat het zo’n briljante – zij het gebrekkige – combinatie is van onderwerp en vorm. Er was het centrale idee dat er overal in je buurt schattige bovennatuurlijke wezens verstopt zitten, en het mechanisme voor het verzamelen van zeldzame voorwerpen dat ervoor zorgde dat de verkenningstocht fris aanvoelde. Er was het systeem voor het uitbroeden van eieren dat lange wandelingen een doel gaf, en het plezier om te zien hoe andere mensen obsessief hun eigen pokémonjacht optimaliseerden. Niantic heeft uiteindelijk een aantal dingen die de app voor mij leuk maakten om zeep geholpen – waaronder lange tijd elke manier om pokémon in de buurt op te sporen – en ik ben gestopt met spelen na een ongelofelijk slopende periode van Pidgey-grinding. Maar het was een van de interessantste game-experimenten van het jaar, en ik heb er nog geen minuut spijt van. -Adi Roberston

Dishonored 2

Dishonored 2 was geen langverwachte cultgame of een indie lieveling of een hete nieuwe e-sport. Maar het was een solide, volwassen, vaak verrukkelijk vervolg op een van mijn favoriete blockbuster games van de afgelopen jaren. Het is gebaseerd op de sluip- en toverformule van het oorspronkelijke Dishonored, de unieke fantasy-setting en het zorgvuldige levelontwerp, en voegt daar nieuwe krachten, een nieuwe locatie en een aantal intrigerende gameplay-experimenten aan toe die (meestal) ongelooflijk goed worden uitgevoerd. Het spel grijpt terug naar de klassieke meeslepende simformule uit de jaren 90 zonder afgeleid te zijn of gebukt te gaan onder nostalgie, terwijl het puzzeldooswerelden creëert die leuk zijn om keer op keer naar terug te keren. -Adi Robertson

Firewatch

Firewatch werd in 2016 uitgebracht door een klein team van getalenteerde makers. Het vertelt het verhaal van Henry, een man die verdwaald is in deze geschiedenis van zijn eigen leven, die een baan aanneemt als branduitkijkpost in het Shoshone National Forest. Maar er gebeurt iets vreemds in het bos, en hij trekt direct in een dieper mysterie.

Laten we één ding duidelijk maken: er is niets bijzonders aan Henry. Hij is een gewone man met een tragisch verleden: een geliefde vrouw die lijdt aan beginnende dementie. Zijn slechtste keuzes zijn de beslissingen van de speler, die zijn interacties met zijn collega Delilah dicteert, de nuances van zijn conversatie, en de paden die zijn toekomst bepalen. Maar Henry is, net als Delilah, te relativeren door zijn middelmatigheid. Hij is niet naar het bos gekomen op zoek naar avontuur. Hij heeft geen groots doel; het is eigenlijk het tegenovergestelde. Hij kan koud zijn, hij kan dwaas zijn, hij kan oneerlijk zijn, maar meestal kan hij gewoon mens zijn. Hetzelfde zien we in Delilah, een personage dat waarheden verbergt en misschien te veel drinkt om met de ontberingen van haar eigen leven om te gaan.

Firewatch gaat over rommelige mensen. Het is onvolmaakt met opzet. De vragen van het verhaal haperen tegen het einde, maar het heeft meer te bieden: een zeldzame, doordachte duik in disfunctionele relaties. -Megan Farokhmanesh

Final Fantasy XV

Final Fantasy XV is een van de vreemdste, rommeligste en meest verwarrende blockbustergames ooit gemaakt – en dat is een deel van wat het zo geweldig maakt. Net als alle Final Fantasy-titels is het een episch rollenspel over het redden van de wereld, maar in de kern is FFXV een spel over vier vrienden die op avontuur gaan. Ze rijden rond in een grote, zwarte luxe auto en luisteren samen naar muziek. Ze vechten samen, delen maaltijden en gaan kamperen. In de tientallen uren die het spel duurt, krijg je een diepe, persoonlijke band met elk lid van de groep. FFXV verandert veel aan de Final Fantasy-formule – er is een grote open wereld om te verkennen, en snelle, actiegerichte gevechten – maar de grootste prestatie ligt in die vriendschappen, en het maken van een grandioos verhaal over een verdoemde planeet tot iets intiems en persoonlijks. -Andrew Webster

Inside

Inside doet meer in een paar korte uur dan de meeste games in aanzienlijk langer voor elkaar krijgen. Inside, de spirituele opvolger van cult-hit Limbo, vertelt het verhaal van een jonge jongen die dieper en dieper duikt in een zich steeds ontwikkelend mysterie rond een vreemde fabriek en verontrustende experimenten. Het speelt als een eenvoudige side-scrolling adventure game, waarin je kunt rennen, puzzels kunt oplossen en constant naar rechts beweegt. Er is ook geen enkel woord dialoog in het hele spel, noch gesproken, noch geschreven. Toch is het gevoel voor sfeer ongeëvenaard en creëert het een steeds wisselend gevoel van angst en nieuwsgierigheid. Het is een spel waarin je door wilt blijven gaan, ook al weet je dat je niet blij zult zijn met wat je aan het eind zult aantreffen. -Andrew Webster

Hitman

Voordat Dishonored 2 mijn stealth-minnende en puzzeloplossende obsessies in vervoering bracht, speelde ik de nieuwe episodische Hitman. Ik kwam pas laat in de klassieke moordfranchise, in 2012 begonnen met Hitman: Absolution, en ik was gecharmeerd van het ingewikkelde levelontwerp en de op het randje van absurd niveau van herspeelwaarde en variatie. Hitman van dit jaar nam die traditionele elementen en blies ze op tot een bijna onvoorstelbare schaal. In plaats van een reeks goed ontworpen zandbakken in een verhaallijn die van begin tot eind loopt, bood de nieuwe Hitman ons monsterlijke speeltuinen met elk uren verkenning en slechts een dun bindweefsel dat ertussen werd geregen. Van maart tot april verscheen elke maand een van de zes levels, en van augustus tot oktober opnieuw. In totaal leverde het spel zes locaties op, variërend van een hotelresort in Bangkok tot een Parijs kunstmuseum tot een ultramoderne medische faciliteit in Hokkaido, Japan.

In plaats van te worden afgeschrikt of ontmoedigd door de onorthodoxe releasestrategie van het spel, blonk het episodische formaat eigenlijk uit. Het gaf elk level een volle maand ademruimte die spelers konden gebruiken om volledig op te gaan in de ingewikkelde causale systemen en verhaallagen van elke locatie. En dan hebben we het nog niet eens over de uitgebreide moordstrategieën, van het blootstellen van een wetenschapper aan zijn eigen biologische wapen in een lab onder de straten van een Italiaans dorp tot het elektrocuteren van een beroemde rockster met een defecte vintage microfoon in zijn persoonlijke Thailand-studio. Elk level zit vol geheimen en, als je de vlakke en accentloze stemacteurs wilt excuseren, rijke verhaallijnen die dit misschien wel de modernste, politiek bewuste Hitman-game tot nu toe maken. -Nicholas Statt

Overwatch

Diep genoeg om uren van studie te belonen, maar intuïtief genoeg om benaderbaar te zijn voor nieuwelingen, Blizzard’s eerste nieuwe eigendom in bijna 20 jaar was een verdiende hit. Overwatch nam het saaie, oude multiplayer first-person shooter genre en herinterpreteerde het als een neon cartoon slagveld, en het resultaat was een competitie die meer aanvoelde als een snelle sport dan de grimmige deathmatches die we gewend zijn. Ik dacht dat ik shooters voorgoed had afgezworen, maar Overwatch lokte me terug voor uren van opwindende gevechten.

Dat is voor een groot deel te danken aan de kracht van Overwatch’s ongewoon goede personages. Als je speelt als elk van de 23 strijders in het spel, krijg je de kans om het spel vanuit een nieuw perspectief te bekijken. Als Reinhardt ben je een gigantisch schild dat door de wereld beweegt; als Bastion ben je een krachtig (maar stilstaand) machinegeweer. Overwatch is het meest indrukwekkend in de manier waarop het zelfs ondersteunende personages leuk maakt om te spelen: de eerste keer dat ik een felbegeerde “play of the game”-award kreeg voor het succesvol genezen van mijn team (en vervolgens een paar vijanden uitschakelde) als Mercy, viel het me op wat een vreemde en heerlijke game dit eigenlijk is. -Casey Newton

Bekijk alle verhalen in Gaming