*Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd op Forty.co. Forty is nu Crowd Favorite.
Ik ben nog steeds een getallen man in hart en nieren, Dat is waarom ik zo gefrustreerd raak elke keer als ik iemand crowdsourced design diensten zoals 99designs hoor aanraden.
De wiskunde werkt gewoon niet voor bedrijfseigenaren, maar aan de oppervlakte lijkt het zo’n overtuigende oplossing dat ze erin blijven trappen.
Als je er niet bekend mee bent, is het idee achter deze diensten dat in plaats van het inhuren van een ontwerper, je een “ontwerpwedstrijd” houdt, tientallen (of honderden) ontwerpinzendingen ontvangt, de beste eruit pikt, en dan die persoon het geld toekent. (Bedrijven als 99designs bieden een webgebaseerd platform voor het organiseren van deze wedstrijden.)
Het is een bedwelmend concept om vele redenen, waaronder het feit dat we meer opties verkeerdelijk zien als meer waarde, en dat het vaag klinkt als een soort sociale revolutie waarover iemand ooit in Fast Company heeft gelezen.
Er wordt in de ontwerpgemeenschap veel gepraat over hoe deze diensten fundamenteel slecht zijn voor ontwerpers, maar – hier is de realiteit – bedrijfseigenaren geven er niet om wat goed is voor ontwerpers. En dat is prima; het is niet hun taak om zich daar iets van aan te trekken. Hun taak is om de grootst mogelijke waarde voor hun bedrijf te krijgen.
Daar komen de cijfers om de hoek kijken
Bereken de cijfers, en crowdsourcing design heeft niet veel zin. Laten we zeggen dat u een opkomende student ontwerper aan uw plaatselijke universiteit vindt, en hen $ 1.000 betaalt om een logo voor u te ontwerpen. Als hun normale tarief $50 per uur is (wat redelijk is voor een minder ervaren ontwerper), dan krijg je ongeveer 20 uur van hun tijd voor onderzoek, brainstormen, ontwerpen, revisie, etc. Het is niet veel, maar voor een klein bedrijf kun je waarschijnlijk een behoorlijk goed logo uit dat project halen. Bovendien heeft die student wat broodnodig geld verdiend, je hebt de lokale economie gesteund, etc.
Laten we dat eens vergelijken met een “ontwerpwedstrijd” die door mensen wordt georganiseerd. Je zet dezelfde $ 1.000, en je krijgt 100 logo variaties van verschillende ontwerpers. Ze gaan zeker geen 20 uur denkwerk en moeite steken in een kans van 1 op 100 om $1,000 te krijgen. Als je die 20 uur deelt door de kans van 1 op 100, komt dat neer op een redelijke tijdsbesteding van slechts 12 minuten.
Denk daar eens over na
Voor een kans van 1 op 100 op $1.000, om ongeveer hetzelfde te verdienen als de student-ontwerper verdient, is het alleen maar financieel zinvol voor de ontwerpers van de crowdsourced site om slechts 12 minuten in uw project te steken. Of misschien hebben de ontwerpers op deze sites niet de vaardigheden om een $50/uur tarief te vragen, en zijn ze bereid om 30 minuten ($20/uur) of zelfs 60 minuten ($10/uur) in jouw project te steken. Dat is nog steeds niet veel.
Onder de druk van deze beperkingen, vallen veel “ontwerpers” op crowdsourcing sites terug op het simpelweg stelen van andere logo’s, ze aan te passen, en ze in te dienen als origineel werk. Deze praktijk is zo wijdverspreid dat veel crowdsourcing sites het impliciet tolereren, en ontwerpers pas verbannen als ze drie keer betrapt zijn. (Je kunt je voorstellen hoeveel gestolen logo’s onopgemerkt blijven.) Het is een kwestie van honderd ontwerpers van mindere kwaliteit die een paar minuten in jouw project steken (en mogelijk het ontwerp van iemand anders stelen) tegenover één ontwerper van hogere kwaliteit die meer dan 20 uur in jouw project steekt (en een origineel logo maakt).
Honderd ontwerpers van mindere kwaliteit die zich een paar minuten inspannen voor uw project (en mogelijk het ontwerp van iemand anders stelen) versus één ontwerper van hogere kwaliteit die zich meer dan 20 uur inspant voor uw project (en een origineel logo maakt).
In de kern is het crowdsourcing-model gebaseerd op het principe van “apen met typemachines”: het is de hoop dat als je maar genoeg opties hebt, je daar ergens een diamant zult vinden. Het is de misvatting dat je de waarde verhoogt door het aantal opties te vergroten. Echter, als je een samenhangend verhaal wilt, ben je altijd beter af met het inhuren van één schrijver, zelfs een minder ervaren schrijver, dan met het opbouwen van een leger apen die op toetsenborden rammen.
Je wilt betere opties, niet meer opties
Kijk maar eens naar de uitgesproken voorstander van crowdsourcing Guy Kawasaki, die crowdSPRING gebruikte om een ontwerp voor zijn nieuwe boek te krijgen. Hij betaalde $1,000 om 760 ontwerpen van 226 ontwerpers te ontvangen (een gemiddelde van $1.32 per ontwerp, of $4.42 per ontwerper). Het eindresultaat? De crowdsourced versies waren niet goed genoeg, dus huurde hij ontwerpster Sarah Brody in om het goed te doen.
Het idee van crowdsourcing design is in eerste instantie enorm aantrekkelijk, maar als je de wiskunde doorwerkt, werkt het gewoon niet. Er is veel opwinding over het proces (“the wisdom of crowds!”), maar weinig bewijs van effectieve merkresultaten die eruit voortkomen.
Alle hype terzijde, het heeft gewoon geen zakelijke zin.