Crisisdiensten

Wanneer is de wet op onvrijwillige behandeling in werking getreden?

De Revised Code of Washington (RCW) met betrekking tot onvrijwillige behandeling is in januari 1974 van kracht geworden, met latere wijzigingen. De wet voor volwassenen is te vinden in RCW 71.05. De wet betreffende minderjarigen is te vinden in RCW 71.34.

Wat beoogt de wet te bereiken?

De wet beoogt:

• Einde maken aan ongepaste, onbepaalde opname van geesteszieken
• Tijdige evaluatie en kortdurende behandeling bieden
• De individuele rechten beschermen
• Voor continuïteit in de zorg zorgen
• Gemeenschapsgerichte zorg bevorderen en aanmoedigen
• De openbare veiligheid beschermen.

Wat is volgens de wet de definitie van een psychische stoornis?

De wet definieert een psychische stoornis als “Elke organische, mentale of emotionele stoornis die substantiële nadelige effecten heeft op de cognitieve (denken) of volitionele (actie) functies van een individu.”

Wat zijn de criteria voor opname?

De criteria zijn als volgt:

• SCHADE AAN ZELF: Een aanzienlijk risico op ernstige schade, blijkend uit bedreigingen (schriftelijk of verbaal) of pogingen tot zelfdoding of het toebrengen van lichamelijk letsel aan zichzelf.
• SCHADE AAN ANDEREN: Gedrag dat schade heeft veroorzaakt of anderen in redelijke angst brengt om schade te ondervinden. Kan schriftelijk, verbaal of feitelijk geweld zijn.
• EIGENDOMS SCHADE: Gedrag dat aanzienlijk verlies van of schade aan de eigendommen van anderen heeft veroorzaakt.
• GRAVELY DISABLED: Gedrag waardoor het individu in gevaar is van ernstig lichamelijk letsel als gevolg van het niet voorzien in zijn/haar behoeften van gezondheid en veiligheid of, het individu heeft een verslechtering in routine functioneren laten zien wat blijkt uit een herhaald en escalerend verlies over zijn/haar acties en ontvangt niet de noodzakelijke zorg voor gezondheid en veiligheidsbehoeften.

Kunnen artsen of familieleden hun patiënten of familieleden laten opnemen?

NEE.

Alleen Designated Crisis Responder (DCR’s) kunnen het proces in gang zetten. In King County zijn de DCR’s verantwoordelijk voor de inbewaringstelling van personen die onder de Wet Onvrijwillige Behandeling vallen (RCW 71.05 en RCW 71.34).

Hoe wordt iemand in bewaring gesteld?

De eerste verwijzing kan van iedereen komen, zoals de politie, familie, een buurman, een huisbaas, de spoedeisende hulp van het ziekenhuis of de afdeling voor intramurale zorg. Het DCR ondervraagt de persoon die de doorverwijzing doet, neemt een verklaring op en verzamelt alle relevante informatie. De doorverwezen persoon wordt geëvalueerd door het DCR, dat bepaalt of er geschikte alternatieven zijn voor ziekenhuisopname en of de persoon vrijwillige ziekenhuisopname zou aanvaarden. Als geen van beide een optie is en de persoon voldoet aan de voorwaarden van het statuut, zal het DCR de persoon in hechtenis nemen.

Waar gaat een in hechtenis genomen patiënt heen?

De persoon zal eerst medisch onderzocht worden door een spoeddienst in de gemeenschap. Na medische goedkeuring zullen de DCR en de maatschappelijk werker van het ziekenhuis de overbrenging naar een ziekenhuis voor evaluatie en behandeling (E&T) vergemakkelijken. Als de patiënt bepaalde medische problemen heeft of speciale behoeften heeft, kan hij tijdelijk in het ziekenhuis worden vastgehouden totdat die behoeften zijn gestabiliseerd.

Hoe lang kan iemand worden vastgehouden?

De eerste detentieperiode is 72 uur voor observatie en behandeling. Tijdens deze periode wordt besloten of de persoon verdere intramurale behandeling nodig heeft.

Als de persoon na deze eerste observatieperiode nog steeds aan de wettelijke criteria voldoet, wordt aan het eind van de 72 uur een rechtszitting gehouden om getuigenverklaringen te horen over de behoefte van de persoon aan aanvullende onvrijwillige behandeling. Indien de rechtbank van oordeel is dat de patiënt volgens de wet ter beschikking moet worden gesteld, kan hij nog eens 14 dagen worden vastgehouden (of 90 dagen ambulante behandeling).

Aan het einde van de 14 dagen kan de behandelingsinstelling de rechtbank verzoeken om verdere behandeling (ambulant of in het ziekenhuis) voor een periode van 90 dagen (180 dagen in het geval van jeugdigen). Ook in dit geval wordt een rechtszitting gehouden. Aan het eind van de 90 dagen kan opnieuw een zitting worden gehouden om de patiënt voor 180 dagen vast te zetten. Volgens de wet mag niemand langer dan 180 dagen worden vastgehouden zonder een nieuwe hoorzitting om de status van de persoon en het bewijsmateriaal voor verdere ziekenhuisopname te beoordelen.

Kan een opgenomen persoon tegen zijn wil gedwongen worden om gedragsmedicatie te nemen?

De wet staat toe dat het ziekenhuis een opgenomen persoon tegen zijn wil medicatie toedient voor een kortdurende behandeling (tot 30 dagen) als er een tweede, overeenstemmend medisch advies is dat medicatie goedkeurt. Voor een voortgezette behandeling van meer dan 30 dagen is een speciale rechtszitting nodig om te bepalen of er een wettelijke rechtvaardiging is om de toediening van medicatie af te dwingen.