Britse raplegende Slick Rick over Brexit, vrouwenhaat in de muziek en zijn 20-jarige afwezigheid uit de muziek: “If you’re not inspired, then you just chill”

Slick Rick has been there, done that, and got the T-shirt – or in his case, the velour gown. Voeg daarbij een kroon, een overdaad aan juwelen en zijn handelsmerk ooglapje, dat een oogletsel bedekt waardoor hij als kind blind werd, en je hebt een van de meest direct herkenbare rapfiguren.

Rick, die na meer dan 30 jaar in het spel als de royalty van de hiphop wordt beschouwd, mag dan beroemd zijn geworden in de VS, waar hij bij rapgrootmacht Def Jam Records tekende en zijn klassieke debuutalbum ‘The Great Adventures of Slick Rick’ uit 1988 uitbracht, maar hij is eigenlijk geboren in Mitcham, Londen.

Tijdens een kort bezoek aan het moederland sprak NME met Rick in Lambeth over zijn nalatenschap, of hij sommige van zijn teksten als vrouwenhatend beschouwt, Brexit, en waarom hij nu voor het eerst in 20 jaar nieuwe muziek uitbrengt.

Het is 31 jaar geleden dat je je debuutalbum uitbracht, ‘The Great Adventures of Slick Rick’ en je rapt en treedt nog steeds op op je 54ste. Wat houdt je op de been?

“Ik denk dat het mijn metabolisme is. Ik heb nog steeds die jeugdige energie, dus totdat die afneemt ga ik gewoon door.”

Je hebt onlangs een paar singles uitgebracht, waarvan er een ‘Can’t Dance to a Track That Ain’t Got No Soul’ is. Waarom heb je die specifieke plaat gemaakt?

“Het is als een instinct wanneer je weet dat je geen voldoening krijgt van wat je ziet en hoort op de radio en de TV. Het gaat erom dat je in de industrie zit en dat labels je dingen aanbieden om op te rappen of op te treden en dat het niet aan jouw normen voldoet. Dus het is alsof je op een humoristische manier tegen de platenbazen zegt: ‘Ik kan niet dansen op een nummer dat geen ziel heeft en ik kan niet rappen op een nummer zonder ziel. We zijn hier ons doel aan het voorbij schieten. Ik dacht dat dit ging over geld verdienen, niet over geld verliezen. We moeten de rapcultuur niet op de lange baan schuiven.””

In de video zie je zowel Miles Brown van ‘Black-ish’ als Kida de Grote van ‘World of Dance’ faam. Zij hebben duidelijk respect voor de hiphopcultuur, maar denk je dat de jeugd die cultuur ook zo respecteert als ze misschien zou moeten?

“Ik besteed er niet echt aandacht aan, want zo is het niet echt. Of ze er wel of geen aandacht aan besteden heeft niets te maken met hoe het met de cultuur gaat, het gaat er gewoon om dat je relevant blijft. Je kunt de jeugd niet dwingen om iets te waarderen. Je moet een relevantie behouden en dan zijn ze geïntrigeerd. Zoals sommige mensen dat vermogen hebben om relevantie en intrige te behouden en sommigen, weet je, vallen buiten de boot of liggen gewoon in de knip met hun klassiekers.”

Maar het is belangrijk om mensen eraan te herinneren waar dit ding begon, zeker?

“Het is belangrijk om te proberen om de essentie van hip-hop te behouden. Als je te ver weg gaat van de wortel, de kiem, weet je, de cultuur, of je gaat te ver in de wolken met het pak en stropdas element dan verlies je wat het was. Weet je wat ik bedoel?

“Het was eigenlijk gewoon een ondergronds leuk iets voor kinderen die zo praten. Niet alsof ze in de klas zitten, of in een situatie, of op zoek naar een baan, of iets van dat soort shit. Het was een ontspannen sfeer. Dus terwijl we dat ontspannende element behouden, vertegenwoordigt de jeugd van vandaag nog steeds door er een modern element aan toe te voegen. Dus iedereen van mijn leeftijd of jonger is een kind van hip-hop.”

• LEES MEER: Doodt Rock ‘N’ Roll hersencellen?! – Slick Rick

Betekent de release van je nieuwe single dat er een nieuw Slick Rick-project op komst is?

“Ja, er komen volgend jaar twee nieuwe projecten aan. Meer zeg ik er op dit moment niet over.”

Je hebt in je hele carrière vier albums uitgebracht, maar je hebt de afgelopen 20 jaar niets uitgebracht. Heb je er spijt van dat je in die tijd niets hebt uitgebracht?

“Nee, dat heb ik niet. Ik heb er geen spijt van.”

Is er een bepaalde reden waarom je het niet hebt gedaan?

“Als je niet geïnspireerd bent, dan weet je, dan chill je gewoon. Maar als je geïnspireerd bent, pak dan je penseel en ga schilderen en als je voelt dat het klaar is om tentoongesteld te worden, dan geef je het bloot.”

Je wordt beschouwd als een van de grootste verhalenvertellers in rap. Wie zijn je favoriete rapvertellers?

“Ik zou zeggen de Wu-Tang Clan, Missy Elliott en Busta Rhymes. Kane en Rakim. Er is ook Public Enemy, Jay-Z en Nas.”

Hoe zit het met de nieuwe lichting rappers?

“Ik hoor niet echt veel storytelling om eerlijk te zijn.”

Van Snoop Dogg en Jay-Z tot Black Rob en Onyx, je muziek is zo vaak gesampled, geremixt en geïnterpoleerd. Heb je een favoriet?

“Ik vond de Lost Boyz-versie van ‘Hey Young World’ (‘Love, Peace & Nappiness’) goed. Ik hield van die van Snoop (‘Lodi Dodi’), die was groot. Die van Biggie Smalls (‘Hypnotize’) was groots. Die sprongen er voor mij het meest uit. Ik kan er geen bedenken die ik niet leuk vond.”

Het moet leuk zijn dat mensen je rekwisieten willen geven?

“Ja, de rekwisieten zijn leuk – de chips ook.”

De royalty cheques?

“Ja. Plus, het houdt je naam relevant voor verschillende generaties van hip-hop.”

Sprekend over je naam, was het op enigerlei wijze geïnspireerd door Rick James, die zichzelf soms Slick Rick noemde?

“Ik noemde mezelf MC Ricky D toen ik jonger was en toen ik Doug E. Fresh ontmoette, gaf hij me de naam Slick Rick. Hij bleef maar zeggen ‘Slick Rick. Slick Rick,’ en zo is het gewoon blijven hangen. Dus het zou kunnen, ik ben niet zeker. Je zou het Doug E. moeten vragen.”

Toen jij en Doug E. Fresh ‘La Di Da Di’ maakten, dachten jullie toen dat het zo iconisch zou worden als het uiteindelijk is geworden?

“Het was gewoon als een andere plaat voor mij. Toen we bezig waren met ‘La Di Da Di’ was het nog niet eens een plaat. Maar het begon erkenning te krijgen dus maakten we een cassette. Mensen kregen toen de cassette in handen en het was die cassette die uiteindelijk op de radio werd gedraaid, niet een plaat. Dus het was de cassette die ons zo populair maakte in de ether.”

En dan is de rest geschiedenis?

“Yup. zagen hoeveel geld ze verloren door het niet op te nemen en ze zetten ons in de studio en we maakten er een plaat van en dat is hoe het aansloeg.”

‘Treat Her Like A Prostitute’ oogstte een beetje tegenwerking toen je het eind jaren tachtig uitbracht, maar heb je er ooit over nagedacht hoe het zou zijn als je het nu had uitgebracht in het tijdperk van sociale media en #metoo?

“Nou, sociale media zullen altijd sociale media blijven. Het hangt er gewoon vanaf hoe je iets wilt interpreteren. Als je het als vrouwonvriendelijk interpreteert, heb je het recht op je mening. Maar als je van het element bent, de cultuur, de essentie, dan weet je dat het gewoon humor is en plezier en entertainment. Misschien ben je er gewoon niet mee bekend. Dus ik geloof niet dat de cultuur waar ik vandaan kom het opvatte als overdreven misogynistisch, ik dacht dat ze het opvatten als drie humoristische verhalen over ontrouw of wat dan ook, als een boze komiek.

“Ik dacht dat het hilarisch was. In feite, de cultuur vond het grappig. Dus het kan ons niet schelen dat iemand die niet grappig is, die geen persoonlijkheid heeft, er zijn mening over geeft. Je bent irrelevant, maar je denkt dat je relevanter bent dan je werkelijk bent. Je bent niet grappig zoals deze kerel dus wie geeft er om jouw waarheid? Je brengt niets in mijn leven. Je brengt geen vreugde in mijn leven, geen inhoud in mijn leven. Je geeft me gewoon meningen om af te snijden wat ik leuk vind in mijn essentie omdat je vindt dat het niet voldoet aan je saaie irrelevante normen.”

Je was getuige van Def Jam’s bliksemsnelle opkomst als derde ondertekenaar. Recente rapporten beweren dat DMX en LL Cool J onlangs ontslag hebben genomen bij hen. Denk je dat het nog steeds dezelfde invloed heeft als een label dat het ooit had?

“Ja, dat doe ik. Ze hebben een zekere hoge holding als Amerikaanse raporganisatie. Dus als je wilt praten over platenlabels en zo, als je die route wilt gaan dan hebben ze de blootstelling, ze hebben veel macht, ze hebben veel invloed.”

Als iemand die is geboren in het Verenigd Koninkrijk, maar woont in de VS, heb je veel aandacht besteed aan Brexit?

“Ja, een beetje.”

Wat zijn uw gedachten?

“Ik denk dat de Europese Unie een goede zaak is. Het verenigt heel Europa met één geest, één ziel, en het houdt de moraal en principes bij elkaar. En als er dan één uittreedt, snap ik de logica niet. Ik zie niet in waarom je zou willen breken na het prediken van dat hele één wereld ding. Dus als je ermee breekt, lijkt het alsof er iets mis mee is. Het is alsof ik me met jou verenig en me dan stiekem van je losmaak en je dan ga proberen te controleren.”

Wat is erger: het Amerika van Trump of Brexit Groot-Brittannië?

“Ik denk dat ze allemaal met elkaar te maken hebben, dus ik laat het maar zo.”

Hoe zit het met Britse muziek, besteden jullie daar aandacht aan?

“Ja, we volgen de hiphopscene en volgen wat er gaande is. We weten van Stormzy. We weten van Giggs. We weten van Chip. We weten over Stefflon Don en over Fekky en Skepta. Dus we weten een beetje. We checken de video’s op internet.”

Het moet gek voor je zijn om de Britse hiphopscene nu gevierd te zien worden in de VS, want toen je voor het eerst in het spel kwam, was het niet iets waar Amerikaanse rapfans echt aandacht aan besteedden.

“Ik heb het nooit als een apart iets gezien. Voor mij is hip-hop begonnen in New York, in de Bronx, en dat zal altijd de oorsprong blijven. Maar daarna is het uitgegroeid tot een wereldwijde hip-hop sfeer, een essentie. Dus zo zie ik het. Ik zie het als één grote boom die bestaat uit jonge moderne mensen die zich bezighouden met de lingo, vocabulaire, essentie, dresscode, swag, interactie. Het is alsof er een onzichtbare verbinding is die dezelfde waarheden deelt met gebieden met lage inkomens die indruk maken op kinderen uit gebieden met hogere inkomens en samen één stem worden – ieder één, onderwijst één soort dingen.”

U heeft altijd bekend gestaan om uw juwelen, maar hier is de ultieme vraag: goud of platina?

“Beide.”

U kunt niet beide kiezen…

“Het hangt af van wat je draagt. Als ik moest kiezen, zou ik voor platina en ijs gaan, niet alleen platina. IJs op wit staat beter dan ijs op geel, wat goud is. Dus ze moeten allebei ijs op zich hebben in de moderne tijd. Maar nu is het zo dat roségoud ook goed staat bij ijs. Het geeft het een moderne smaak. Rose goud overspoeld met ijs is modern, dus het kan op tegen platina met ijs. Nu heb je een variatie, het is altijd goed om variatie te hebben.”

Slick Rick’s ‘Can’t Dance To A Track That Ain’t Got No Soul’ is nu uit.