we zijn in de Galleria Borghese in Rome en kijken naar een belangrijk zeer vroeg beeldhouwwerk van Bernini dit is Pluto en Persephone dit is een beetje een moeilijk onderwerp Pluto die heerst over het land van de doden is hier te zien terwijl hij de mooie Persephone ontvoert zij is de dochter van Zeus en Demeter Demeter wordt geassocieerd met het leven met de groei van de velden met de natuur met gewassen met vruchtbaarheid en ze is verwoest door het verlies van haar maar er wordt een deal gesloten Persephone brengt slechts de helft van het jaar in de onderwereld door en de andere helft van het jaar hier op aarde een fantasievolle verklaring voor waarom de gewassen alleen in de warme maanden groeien hoewel de beeldengroep nu midden in een kamer staat was het beeld oorspronkelijk dicht bij een muur geplaatst en is eigenlijk bedoeld om van voren te worden gezien Ik vind dit een moeilijk beeld als ik er voor het eerst naar kijk omdat mijn oog onmiddellijk naar Pluto gaat en de grijns op zijn gezicht als hij Persephone ontvoert voelt erg onsmakelijk vooral in contrast met Persephone die zo mooi is weergegeven en ze ziet eruit alsof ze hem echt afstoot ze wil hem niet aanraken ze gebruikt haar linkerhand om zijn voorhoofd weg te duwen maar ze krult haar vingers weg ze wil niet haar hele hand op zijn lichaam leggen zelfs haar tenen lijken gespannen als ze hem probeert te weerstaan maar waarschijnlijk het meest opvallende aspect van het beeld voor mij is de manier waarop Pluto’s vingers in haar dij drukken en de kunstenaar de elasticiteit van vlees demonstreert maar in harde koude steen dit is marmer dit is magie dit is wat Bernini het beste kon hij kon marmer laten lijken op vlees of veren of haar de schors van een boom hij kon marmer veranderen in bijna elk materiaal dit beeld begon als een blok en de kunstenaar beitelt en boort om de overbodige steen te verwijderen maar dit beeld is zo delicaat het lijkt bijna alsof het is gemaakt is op de manier waarop een bronzen beeld gemaakt wordt, dat wil zeggen dat het opgebouwd is in was zo delicaat en zo fijn zijn de details dat is vooral waar met haar haar dat naar achteren vliegt het is alsof hij dat gemodelleerd heeft in een of ander zacht materiaal of de doek die bijna als een kurkentrekker achter haar ronddraait hier zijn we in de jaren 1600 dit is het Barok tijdperk de beweging die we hier zien dit gevangen moment in de tijd is een deel van wat dit Barok in stijl maakt het zou onmogelijk zijn voor deze figuren om hun positie langer dan één moment in tijd vast te houden kijk naar Pluto zijn beide benen zijn gebogen zijn knieën zijn lichaam is zo onstabiel hij moet in beweging zijn hij moet voorwaarts bewegen dit mist alle stabiliteit van de hoge Renaissance de compositie lijkt in de vorm van een bijl van twee elkaar snijdende diagonale leeuwen zodra je een diagonaal hebt is er een gevoel van beweging en instabiliteit het idee van beweging wordt zelfs uitgedrukt in de hond die Hades bewaakt Cerberus waarvan de drie koppen bijna één kop in beweging lijken te zijn en ik vind het prachtig dat Bernini het oog van één van de hondenkoppen als een spiraal heeft gebeeldhouwd, over instabiliteit gesproken Pluto’s gewicht wordt echt alleen maar gedragen op die voorste voet op zijn linkervoet en de rechtervoet staat omhoog en hij staat alleen maar op de bal van zijn voet en drie van zijn tenen dit is ongelooflijk instabiel hij lijkt bezig haar op te winden en zij is bezig hem weg te duwen We hebben hier tegenstrijdige verlangens dit is geen eendrachtige beweging dit is een conflict maar dit is ook een oefening in de schoonheid van het menselijk lichaam in de schoonheid van vorm Bernini was een diep religieus man in een diep religieuze cultuur maar dit is op geen enkele manier een religieus drama dit is mythologie dit spreekt over de beschaafde status van de man die de opdracht gaf en het voortdurende belang van de oude Griekse en Romeinse cultuur zelfs hier in het barokke tijdperk