Dubbed The Horse America Made, or ‘The Horse History Made’, de Amerikaanse Saddlebred evolueerde uit Galloway en Hobbie paarden geïmporteerd uit Groot-Brittannië tijdens het begin van Amerika’s geschiedenis. De vroege kolonisten, vooral die uit Schotland en Ierland, brachten Galloway paarden mee, die nu als een uitgestorven ras worden beschouwd. Het korte gedrongen dier was goed geschikt voor het ruwe terrein en het zware leven van het ontginnen van land en het ploegen van de eerste akkers die uit oerbossen werden gekapt.
De Hobby, zo hebben onderzoekers gesuggereerd, was het resultaat van het kruisen van paarden van het Oost-Mediterrane type met West-Europese types, om een beter gaand dier voor plezierritten te selecteren. Deze eigenschappen vermengden zich goed in de nieuwe wereld.
American Saddlebred. Bob Langrish foto
The Narragansett Pacer and the Story of America
In de jaren 1700 ontstond uit een selectief fokprogramma in Rhode Island de Narragansett Pacer die toen Volbloed bloed had. Deze paarden werden gefokt voor een soepele rit – een comfortabele gang. In 1768 bezat George Washington een Narragansett Pacer en reed er mee, terwijl Edmund Burke in 1772 een Amerikaanse vriend om een paar vroeg. Paul Revere reed mogelijk op een Pacer tijdens zijn tocht in 1775 om de Amerikanen te waarschuwen voor een Britse opmars. De veroudering was vooral te wijten aan het feit dat het ras in zulke grote aantallen werd verkocht aan suikerrietplanters in West-Indië dat de fokvoorraad in de Verenigde Staten sterk verminderde. In het begin van de jaren 1770 behoorden paarden tot de top tien van koloniale exportproducten. Regelmatig verlieten zendingen paarden New England voor de zuidelijke koloniën en het Caribisch gebied, de economische motor van het koloniale tijdperk.
Narragansetts hadden dikke manen en trotse hoofden, hoog opgetrokken op lange dunne halzen. Hun belijning was slank: hun ledematen delicaat, dun, en taps toelopend. Alle schriftelijke beschrijvingen van deze paarden lijken te wijzen op een mooi, klein maar al met al prachtig paard dat prachtig presteerde: een paardensportwagen gefokt voor prestaties en uiterlijk vertoon in de hoogste echelons van de koloniale samenleving.
Tegen 1800 waren de meest onderscheidende kenmerken van deze paarden zo gewoon in Amerikaanse stallen dat ze niet meer werden herkend. Het resultaat was een dier dat eenvoudigweg ‘Amerikaans paard’ werd genoemd en dat gewaardeerd werd om zijn grootte, kracht en comfortabele gangen. Zestig jaar later kozen Amerikaanse generaals uit de Amerikaanse Burgeroorlog, waaronder Robert E. Lee, de bevelhebber van de Geconfedereerden, deze robuuste paarden als hun rijdieren.
Het meest opmerkelijke paard van de generaal was Traveller (1857-1871), een hengst waarover in de hedendaagse literatuur veel wordt geschreven, en door Lee zelf die het paard beschreef als “een schimmel van 16 handen”. Het paard werd ook door de staf van de generaal gerespecteerd om zijn snelheid, kracht en moed in de strijd. Het dier, dat oorspronkelijk Greenbrier heette vanwege zijn afkomst, had al een goede reputatie voordat Lee hem in februari 1862 verwierf. Greenbrier, (Traveller) had blauwe linten (hoofdprijs) gewonnen op de jaarmarkten van Lewisburg, Virginia in 1859 en 1860.
Traveller’s roem werd opgetekend naast de erfenis van de Geconfedereerde generaal die hem in vele gevechten bereed. Traveller overleefde de generaal met slechts een paar maanden. Het paard moest worden afgemaakt toen hij tetanus opliep.
Na de Amerikaanse Burgeroorlog heeft de toevoeging van de Morgan paarden en Arabische paardengenen waarschijnlijk het uiterlijk en de stijl verfijnd van wat zich ontwikkelde als het Amerikaanse Saddlebred rastype dat we vandaag de dag kennen.
(American Saddlebred Horse Association)
Karakteristieken
American Saddlebreds kunnen ofwel drie-gangen zijn (draf, galop, en geanimeerde stap) of vijf-gangen (hetzelfde als drie-gangen plus de vier-slags langzame gang en rek). Het zijn hooggehoofde, sterk stappende, geanimeerde paarden met levendige gelaatstrekken, en een lange, gewelfde hals, sterke rug en opgeheven staart. Veel voorkomende kleuren zijn kastanjebruin, bruin en zwart, en minder vaak grijs, roan, palomino en pinto. Ze staan meestal tussen 15-17 handen.
Toepassingen
Saddlebreds zijn het meest bekend in zadelzit competitie, en kunnen worden gebruikt voor het rijden in fijn tuig klassen. Zij concurreren in vijf primaire divisies: Five-Gaited, Three-Gaited, Fine Harness, Park en Pleasure en worden beoordeeld op prestaties, manieren, aanwezigheid, kwaliteit en conformatie. Het komt steeds vaker voor dat Amerikaanse Standardbreds ook deelnemen aan Engelse (hunter, dressuur en eventing), gecombineerde rij- en westernklassen.
Voor meer informatie:
American Saddlebred Horse Association
American Saddlebred Horse Association of Canada