Vandaag kwam het nieuws naar buiten dat Pistons-ster Allen Iverson zijn kenmerkende vlechten heeft afgeknipt.
Natuurlijk gonst het internet sindsdien van de discussies over de nieuwe look van Iverson.
Shaq noemde het zelfs “schattig” (een vreemde woordkeuze als je het mij vraagt).
Waarom besteden de media dan aandacht aan dit verhaal en tonen ze videoclips van Iversons nieuwe look? Waarom zijn er zo’n 20 blogposts over het onderwerp, ook al is het pas gisteren gebeurd?
Ik kan al deze vragen niet beantwoorden. Maar ik kan je wel vertellen waarom ik dit specifieke artikel schrijf.
De vragen die leidden tot “Het Antwoord”
Toen ik opgroeide in Philadelphia, waren mijn favoriete sporten hockey, basketbal en honkbal.
De Sixers waren en zullen altijd mijn favoriete team zijn. Toen ik opgroeide, waren jongens als Dr. J en Moses Malone mijn helden.
Toen kwam Sir Charles Barkley. Ik herkende zeker zijn grootheid, maar nooit verafgoodde ik hem zoals Malone en Erving.
Toen kwamen de magere jaren voor de Sixers. Als je een Sixers-fan bent, weet je waar ik het over heb.
Shawn Bradley en Reese Witherspoon waren onze “sterren”.
Oh wacht, ik heb Reese verward met iemand…
Ik moet eerlijk zijn, het was moeilijk om bij het team te blijven tijdens die periode.
Ik stopte met kijken. Het management en de eigenaars leek het minder te interesseren om een winnend team op het veld te zetten en meer om de winst. Het was een slechte periode van 1992 tot 1996.
Het kon me niet meer schelen, en ik zeg het niet graag, maar veel andere Philadelphians deden dat ook. Als je denkt dat ik overdrijf, denk dan eens na over dit feit:
De Sixers konden toen het Spectrum niet eens uitverkopen, noch konden ze de seizoenkaarten verkopen.
Toen kwam die noodlottige dag: de dag dat Allen Iverson werd opgesteld door de 76ers.
Hij mag dan geen NBA-kampioenschap voor Philly hebben gewonnen tijdens zijn periode hier, maar hij deed iets wat geen andere ster of speler sinds Dr. J had gedaan.
Hij blies de fanbase nieuw leven in en heroverde de liefde voor de Sixers. Hij kreeg de hele stad weer aan het praten. Tegen zijn tweede jaar, Iverson had de hele stad aan het praten. Het werd al snel weer populair verkondig je fandom. Zelfs mensen uit andere steden droegen shirts van Iverson.
Toen begonnen de beroemdheden naar de Sixers-wedstrijden te komen: Ik herinner me dat ik Will Smith zag bij de wedstrijd na Thanksgiving Day in 1997, tegen de Lakers. De zaal zat vol met een uitverkochte menigte, en je kon de elektriciteit voelen.
Ik had zelfs een gedesillusioneerde fan als ik terug in de kudde van de Sixers gebracht. Hij had basketbal in Philly weer spannend gemaakt.
De vragen kwamen met “Het Antwoord”
Maar ergens, met het verstrijken van de jaren, eindigde de liefdesrelatie tussen Philly en Allen. Zoals zo vaak met ontelbare andere spelers, joegen de wispelturige fans van Philadelphia weer een ster hun stad uit.
De lijst van dergelijke slachtoffers is zo lang als je je kunt voorstellen.
Eric Lindros, Randall Cunningham, Moses Malone, Charles Barkley, meer Phillies dan ik me kan herinneren…helaas, Iverson werd slechts een meer op die lijst.
Maar ik dank de man nog steeds voor het terugbrengen van mij naar Sixers basketbal.
Wat Iverson zo speciaal maakte in die tijd was dat hij anders was, van de cornrows tot de tatoeages tot de extra lange shorts. Iverson was altijd trouw aan zichzelf.
Ik weet zeker dat de corporate types van de NBA nachtmerries hadden, maar het feit van de zaak is dat fans van over de hele wereld Iverson omarmden.
Ik werd zo moe van het horen van uitspraken als “hij is een schooier” uitsluitend gebaseerd op zijn uiterlijk. Als blanke zeg ik je dat Iverson met z’n krullen en tatoeages me geen misdadiger vond. Ik haatte het dat de media dachten dat ze voor anderen konden spreken.
Ik herinner me dat ik een Iverson poster aan mijn muur had hangen in 1997, toen ik op de universiteit zat. Ik herinner me dat mijn beste vriend langskwam en, terwijl hij de poster zag, sarcastisch zei:
“Wat, is Iverson je homeboy?”
“Nee,” antwoordde ik, “Iverson is ‘The Man’.”
Ik kan me niet voorstellen met welke vooroordelen Iverson te maken kreeg in zijn leven of vanwege zijn kleur en imago. Maar ik weet wel hoe dom en bevooroordeeld sommige mensen zich tegenover mij gedroegen omdat ik een fan van hem was.
Wat ik het meest respecteerde aan Iverson was dat hij trouw was aan zichzelf en loyaal was aan zijn familie en vrienden, zelfs wanneer de media hem verscheurde om zijn loyaliteit. Hij was het echte werk, op en naast het veld.
Zelfs toen Iverson in de problemen kwam met de politie hier in Philly (een of ander verhaal over dat hij op zoek was naar zijn vrouw en een pistool trok op iemand aan een deur), stond ik achter hem en heb ik nooit geaarzeld.
Ik zag het grote plaatje: Zoveel mensen wilden een graantje van hem meepikken, aanhangers en mensen die dachten dat ze snel geld konden verdienen ten koste van hem. En ik haatte het dat de media zijn imago tegen hem gebruikten telkens als er iets ergs gebeurde in zijn privé-leven.
Still My Man
Dus hier zijn we dan, zoveel jaren later.
Iverson bij de Pistons, en gebaseerd op alles wat ik onlangs heb gelezen, heeft hij zojuist iets gedaan wat hij gezworen heeft nooit te doen: hij heeft zijn vlechten afgeknipt.
Als iemand anders dit had gedaan, zou het niet nieuwswaardig zijn. Maar omdat het Iverson was, praten de mensen.
Wat betekent dat?
Iverson zonder vlechten is als Superman zonder cape. Het is als Hulk Hogan zonder zijn handelsmerk snor. Het is als Angelina Jolie zonder 20 kinderen aan haar zijde: Het lijkt gewoon niet natuurlijk.
Maar meer dan dat, het geeft me het gevoel dat een tijdperk voorbij is. We worden allemaal volwassen en ouder, maar dit is anders.
Ik heb de afgelopen 24 uur zoveel gelezen over dit onderwerp. Hier zijn enkele van de geraaskal:
“Het tijdperk van de militante, hip-hop, stedelijke-cultuur chokehold op de NBA is voorbij.”
“Iverson deed het omdat hij wanhopig op zoek naar aandacht.”
“Iverson weet dat zijn carrière op zijn einde loopt en beseft dat hij een teamspeler moet zijn, en niet de hoofdattractie, dus knipte hij zijn haar om gewoon je gemiddelde uitziende speler te zijn.”
“Hij deed het omdat voormalig teamgenoot Carmelo Anthony zijn vlechten te vroeg knipte dit jaar.”
“Iverson wil op de president lijken.”
De verklaring over het einde van de “hip-hop cultuur chokehold op de NBA” irriteert me mateloos.
Ik haat de traditionalistische fans van sport die verandering haten, en ik weet zeker dat die traditionalisten Iverson vanaf de eerste dag hebben gehaat.
Ik zag en zie nog steeds niets verkeerds in het feit dat de NBA evolueert; ik vond het een frisse wind toen spelers cornrows en tatoeages begonnen te dragen.
Ik weet zeker dat sommige bekrompen mensen Iverson die zijn vlechten afknipt, zullen zien als een teken dat de traditiegetrouwen hebben gewonnen, en dat de “Messias” van de “hip-hop cultuur van de NBA” zich heeft teruggetrokken.
Voor mij is dit een reality check: De dagen en jaren die ik me herinner van Iverson bij de Sixers zijn allang voorbij.
De Sixers zijn niet meer hetzelfde team, Iverson is niet meer dezelfde persoon, en de wereld is ook niet meer dezelfde.
Bob Dylan zei het ooit in een liedje: “The times, they are a-changin’.”
Iverson die zijn vlechten afknipt zal voor veel mensen veel dingen betekenen. Voor mij, het maakt me alleen maar realiseren die jaren had hij in Philly zijn allemaal een herinnering nu; hij is nooit meer terug.
We hebben nooit dat NBA Championship. Maar verdomme, er waren leuke tijden. Dus, Allen Iverson, wie je nu ook kiest te zijn, maak het beste van je tijd in de NBA. Geniet van de schemering van je carrière. Doe je best om met pensioen te gaan met die ongrijpbare NBA titel. Heb geen spijt.
Oh, en als je een ander kapsel gaat proberen, en je wilt wat “meer aandacht”…
Ga voor de Katt Williams male-angled bob.
I’m just saying.