Zestig jaar geleden, om 14:46 uur plaatselijke tijd, brandde een meteoor boven Sylacauga, Alabama.
Normaal gesproken zou dit geen nieuws zijn, behalve dat dit fragment interplanetair puin behoorlijk groot was, waarschijnlijk tientallen kilo’s zwaar. Het brak hoog boven de grond, en creëerde een vuurbal helder genoeg om in drie staten gezien te worden. Het grootste deel ervan werd damp en zeer kleine brokken, maar één stuk, met een massa van 3,9 kilo (8,5 pond), overleefde de atmosferische binnenkomst. Vallend met de eindsnelheid – een paar honderd kilometer per uur – kwam het helemaal tot aan de grond.
Kinda. Eigenlijk stonden er twee dingen in de weg: een huis, en Ann Hodges.
De steen sloeg tegen het huis, sloeg een gat in het dak. Nog steeds snel bewegend, raakte het een radio (in die tijd, een vrij grote zaak), caramboleerde weg, en smakte tegen de hand en heup van mevrouw Hodges, die lag te slapen op de bank in de buurt. Ze hield er een fikse blauwe plek aan over, waar ik tot op de dag van vandaag nog de kriebels van krijg. Deze gebeurtenis is het best gedocumenteerde geval van een mens geraakt door een meteoriet in de geschiedenis.
Anne Hodges werd in 1954 door een meteoriet getroffen, met een enorme blauwe plek als resultaat. Credit: Jay Leviton, Time & Life Pictures/Getty Images
Ik las voor het eerst over de Sylacauga-meteoriet toen ik als klein jongetje op bezoek was bij een vriend thuis. Zij hadden een complete collectie van de bekende Time Life-serie boeken, waarin verschillende onderwerpen aan bod kwamen, zoals biologie, geologie en ruimtevaart. Het artikel in één boek had de foto van Hodges die haar beroemd maakte, met die enorme blauwe plek. Ik was toen al een enorme nerd op het gebied van de ruimtevaart, maar die boeken, en die foto, versterkten mijn opwinding. Niet dodelijk getroffen worden door een meteoriet klonk mij als het coolste ooit.
Wat ik toen niet wist (en waarschijnlijk op zo’n jonge leeftijd ook niet gewaardeerd zou hebben) was het echte verhaal dat zich afspeelde nadat Hodges geraakt was. Er zijn tamelijk volledige artikelen over de nasleep te vinden in de Encyclopedia of Alabama en de Decatur Daily.
Basically was er een strijd over wie de eigenaar van de meteoriet was. Hodges en haar man huurden het huis van ene Birdie (of Bertie) Guy. Wettelijk gezien was Guy de eigenaar van de meteoriet, omdat die op haar terrein was neergekomen, maar de publieke opinie koos, niet verrassend, de kant van Hodges om hem te behouden. De juridische strijd ging nog een tijdje door totdat Guy de rechtszaak opgaf. Maar tegen die tijd was de belangstelling afgenomen, en niemand wilde de steen kopen. Hodges – en dit doet me pijn om te schrijven – gebruikte hem als deurstopper. Ze schonk hem uiteindelijk aan het Alabama Museum of Natural History, waar hij nog steeds wordt tentoongesteld.
Een meteoriet ter grootte van een vuist (vastgehouden door de man rechts) brak door het dak van een huis en trof Anne Hodges (midden) in 1954. Credit: University of Alabama Museums
Die steen was, zelfs in die tijd, een fortuin waard. Om u een idee te geven, een tweede stuk werd niet ver weg gevonden door een boer op zijn land. Hij kon het verkopen en een nieuw huis en een auto kopen. En zijn stuk was minder dan de helft van de massa van de Hodges brok, met minder bekendheid ook. Als zoiets vandaag zou gebeuren, zou de meteoriet voor veel geld verkocht worden.
Hodges’ juridische problemen waren zo groot dat haar geestelijke en lichamelijke gezondheid eronder leden. Zij en haar man scheidden, en zij stierf aan nierfalen in 1972 op de relatief jonge leeftijd van 52 jaar. Het is gemakkelijk je af te vragen in hoeverre deze gebeurtenis tot haar aftakeling heeft geleid. Ik vraag me ook af, als Guy en de Hodges tot een minnelijke schikking hadden kunnen komen, hoe hun leven misschien ten goede zou zijn gekomen?
Postscript: Interessant is dat in de herfst van 2012 een kleinere meteoriet uiteenbrak en brokstukken regende in Alabama, niet ver van de eerdere gebeurtenis. Dat is gewoon toeval, net als het toeval dat het drive-in theater aan de overkant van de straat waar de Hodges woonden The Comet heette! Schrijfster Fannie Flagg schreef ook een hommage aan de gebeurtenis in haar boek Fried Green Tomatoes; daarin slaat een meteoriet in op een radio in het huis van een personage, dat het op de koop toe nam.
Het is triest dat het echte leven niet zo goed heeft uitgepakt voor de Hodges. Ik verzamel meteorieten, het is een hobby van me. Ik hou van hun fantastische vormen, de wetenschap erachter, wetende dat ze van de maan komen, of asteroïden, of Mars. Een steen in je hand houden en weten dat hij meer dan 4 miljard jaar oud is, ontroert me enorm. Maar sommige hebben ook een menselijk verhaal, en dat kan net zo ontroerend zijn. Wij zien het heelal als ver weg, ontoegankelijk, maar soms reikt het naar beneden en raakt ons leven aan. In veel opzichten is het aan ons wat er daarna gebeurt.