100 “Must Know” Jazz Tunes

Peter Spitzer

Over de vele jaren dat ik les heb gegeven aan studenten jazz combo’s (en professioneel heb gespeeld), heb ik enkele meningen ontwikkeld over “must-know” repertoire. Hier is mijn poging tot het selecteren van de 100 belangrijkste standards voor een aspirant jazzimprovisator om te leren. Deze omvatten zowel Broadway-achtige songs, als tunes geschreven door jazzfiguren als improvisatie vehikel. Ze zijn gerangschikt in “Top 50” en “Next 50” groepen.

Gesuggereerde bronnen

RB1, RB2 = Old Real Books; HL1, HL2, HL3, HL4 = Hal Leonard “6th Edition” Real Books; NRB1, NRB2, NRB3 = New Real Books (Sher Music); POC = Pocket Changes (oude Aebersold versie, niet de nieuwere commerciële); CP = Charlie Parker Omnibook; SRB = Standards Real Book (Sher Music); TM = Thelonious Monk Fake Book; COLO = Colorado Cookbook; LTR = Luister naar de opname, en kijk wat de kaart misschien gemist heeft.

Top 50 Must-Know Tunes

The Next 50 Must-Know Jazz Tunes

Commentaren op de “Must-Know” lijst

“Must”:

Wat waren dus de criteria bij het kiezen van deze liedjes? Voor welk doel “moet” men ze kennen? Voor een jam met hard-core boppers, of voor een informeel optreden in een bejaardentehuis? Ik heb geprobeerd om verschillende optredens en jamsituaties te overwegen, en enkele “praktische” keuzes te maken. Maar ik heb vooral besloten om het voorrecht van mijn leraar uit te oefenen. Dat wil zeggen, gegeven mijn persoonlijke ervaring, wat is de basiskennis die de volgende generatie jazzmuzikanten zou moeten hebben?

Deze lijst probeert met al het bovenstaande rekening te houden.

“Know”:

Wat betekent dat? Laten we zeggen dat er vier stadia zijn van het “kennen” van een melodie.

Ten eerste moet je bekend zijn met ten minste een of twee opgenomen versies, en in staat zijn om de kop en een fatsoenlijke solo te spelen terwijl je van een leadsheet leest.

Ten tweede moet je in staat zijn om je te ontdoen van de gedrukte muziek, en de melodie op het gehoor en/of uit het hoofd (“winging it”) door te komen. Ritmesectiespelers moeten de veranderingen kennen, maar kunnen de kop namaken. Hoornblazers moeten de kop kennen, maar kunnen de veranderingen faken.

Ten derde moet iedereen de kop en de akkoordwisselingen precies kennen (met één redelijk geaccepteerde versie als referentie), zonder te lezen.

Vierde – ons doel – je moet verschillende gedrukte en opgenomen versies hebben onderzocht, en verschillende variaties van de tune kennen, evenals verschillende solo benaderingen – en de teksten kennen, waar dat van toepassing is.

Over verschillende versies:

Je zult geen overeenstemming vinden over een “definitieve” bron voor veel, of de meeste, van deze tunes. De originele bootleg Real Books hadden veel fouten, evenals een aantal “correcte” maar idiosyncratische versies. De “Sixth Edition” (Hal Leonard) Real Books hebben de grote traditie van onvolmaakte fake boeken voortgezet. De New Real Books (Sher Publishing) zijn beter, maar ook niet perfect. Er zijn nog veel meer namaakboeken verkrijgbaar, zowel legale als illegale. Alle namaakboeken, en zelfs de “originele” bladmuziek, zijn verdacht. Je zult voor elke melodie een keuze moeten maken en daarmee aan de slag gaan. Nogmaals – je moet elke tune zo goed mogelijk onderzoeken, verschillende opgenomen en gedrukte versies vergelijken, en dan beslissen hoe je het wilt leren.

Ja, we zouden allemaal tunes moeten leren door het transcriberen of kopiëren van een opname op het gehoor – je leert veel meer op die manier – maar het is niet altijd praktisch, en dat is waarom we nepboeken hebben.

Over standaardisatie van standaarden:

Toen het eerste (bootleg) “Real Book” uitkwam in het begin van de jaren zeventig, verwelkomden muzikanten het als een grote verbetering ten opzichte van eerdere fake books: jazz-vriendelijke tuneselectie, leesbare kalligrafie, relatief correcte veranderingen. Het werd in de volgende jaren aangevuld met Bb en Eb edities, en met “Old RB” volumes 2 en 3. Deze boeken werden standaard in de wereld van de alledaagse jazzmuzikant; die versies van tunes, ten goede of ten kwade, werden algemeen aanvaard. Sindsdien zijn er veel meer bronnen beschikbaar gekomen. Hoewel meer en betere informatie altijd een goede zaak is, kan dit resulteren in een gebrek aan overeenstemming tussen muzikanten over de juiste veranderingen, melodie, of zelfs de toonaard van een bepaalde tune. Het leven is nu ingewikkelder dan in de beginjaren van RB. We moeten er gewoon mee omgaan. Vanaf vandaag worden de oude RB versies nog steeds algemeen aanvaard, met uitzondering van de charts met de grofste fouten (b.v. Desafinado, Four, Blue Train).

Over memoriseren:

Je vraagt je misschien af: “Waarom zou ik? Ik ben geen pro, en niemand anders verwacht dit van mij.”

Het gaat erom het nepboek weg te leggen, en te luisteren. Het is de moeite waard. Het zal je oren openen, en je zult muzikaler spelen.

Playing from memory/by ear might be uncomfortable at first, if you have spent many years with the music in front of your face – but as with anything else, the more you do it, the better you get.

Over het interpreteren van melodieën:

Koppen van standards zijn vaak geschreven in eenvoudige notenwaarden (kwart, half, heel), maar worden meestal niet echt op die manier gespeeld, en moeten worden opgevijzeld (geïnterpreteerd). Dit zal het moeilijk maken om met meer dan één persoon op de melodie te spelen, tenzij je elkaars voorkeuren kent. Sommige koppen zijn al “gearrangeerd” voor je, en kunnen in unisono gespeeld worden, b.v. Have You Met Miss Jones (zoals gepresenteerd in HL1 en RB1), en de meeste bop tunes.

Over gesuggereerde bronnen:

Ik heb geprobeerd om de voorkeur te geven aan legale boeken zoals NRB en HL (koop ze!), maar dit was niet altijd mogelijk. Als ik bij sommige melodieën NRB of HL als bron heb weggelaten, dan was daar een reden voor. Alle voorgestelde bronnen zijn legaal, behalve RB1, RB2, en Colorado Cookbook.

Niet hier vermeld, maar vaak waardevol, zijn de versies in de boekjes die geleverd worden bij de Aebersold play-alongs.

Als meer dan één bron wordt vermeld voor een tune, dan zijn ze allemaal aanvaardbaar – maar niet noodzakelijk compatibel.

Als je wijzigingen onderzoekt, kijk dan eens naar Ralph Patt’s “Vanilla Book” op ralphpatt.com. Changes zijn niet altijd wat ik zou gebruiken, maar het is een interessante kijk op wat een “basic” versie is.

Ten Easy (non-blues) Tunes to Memorize:

Hier is een goede plek om te beginnen, misschien zelfs in deze volgorde.

• Blue Bossa
• Autumn Leaves
• Take the A Train
• So What
• All of Me
• Cantaloupe Island
• Lady Bird
• Solar
• Tune Up
• Black Orpheus

Eight Easy Blues Tunes to Memorize:

Misschien zelfs in deze volgorde.

• C Jam Blues (v)
• Now’s the Time (v)
• Blue Monk (v)
• Freddie Freeloader
• Tenor Madness (v)
• All Blues
• Billie’s Bounce (v)
• Mr. P. C.